Verkiezingen zijn helemaal niet nodig
Amper was de stekker getrokken uit het Catshuisberaad, of iedereen riep om nieuwe verkiezingen. Voor de zomer, desnoods erna, maar ze zullen en moeten er komen. Campagneleiders verdringen zich al voor de kamers van de beoogde lijsttrekkers. De eerste slogans zullen ongetwijfeld zijn bedacht. Maar we hebben nieuws: nieuwe verkiezingen zijn helemaal niet nodig. En al helemaal niet wenselijk.
De crisis is zo nijpend dat ons land het zich eenvoudigweg niet kan veroorloven een regering te hebben die niets meer mag uitrichten en die lijdzaam wacht op nieuwe verkiezingen. De rente loopt nu al per dag op tot tachtig miljoen euro. Als dat de komende maanden doorgaat, dan wordt de last werkelijk ondragelijk.
In het belang van het land, zou daarom het minderheidskabinet van VVD en CDA nu snel op zoek moeten gaan naar een of nog liever meerdere nieuwe partners. Staatsrechtelijk is dat geen enkel probleem. De uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen van 2010 geldt gewoon tot de volgende verkiezingen, die staan genoteerd voor mei 2015. In het verleden zijn wel vaker kabinetten tussentijds opnieuw geformeerd, de drie verschillende kabinetten-Marijnen, Cals en Zijlstra in de periode 1963-1967 waren gebaseerd op een verkiezingsuitslag, die van 23 juli 1963.
Overigens zou de landelijke politiek wat dit betreft een voorbeeld moeten nemen aan de lokale politiek: het college van Gedeputeerde Staten in Limburg crashte vorige week, maar gaat gewoon door en er hoeven ook geen nieuwe Provinciale Statenverkiezingen worden uitgeschreven.
Voor de bezuinigingen en hervormingen zou het kabinet zaken moeten kunnen doen met de PvdA , GroenLinks en D66, want deze partijen willen graag ook hervormen op het gebied van de pensioenen, de zorg en de arbeidsmarkt.
Natuurlijk leveren VVD en CDA ministersposten in, maar het premierschap kan bij Rutte blijven en het vice-premierschap bij het CDA. De vorming van een nieuw nationaal crisiskabinet is een manier om op een fatsoenlijke manier afscheid te nemen van de zwakke broeders en zusters uit de huidige ministersploeg.
Opnieuw formeren dus, luidt het devies. De vraag alleen is of die nieuwe partners daartoe bereid zijn. Is hun verantwoordelijkheidsbesef groot genoeg om aan te schuiven en vuile, maar noodzakelijke handen te maken, of gokken zij op de winst die gehaald kan worden bij een glasharde verkiezingscampagne en nieuwe verkiezingen?
Hopelijk is het eerste het geval, waarmee Samsom, Sap en Pechtold zich zouden ontpoppen als staatslieden van formaat.
