Spring naar de content

Iedereen is in gedachten polygaam

Vandaag gaat deze website de lucht in, en dat komt ook in de krant. Gisteren was er op de redactie een fotograaf van de Volkskrant om foto’s te maken. En die was knap, zelfs nog iets knapper dan Arie Boomsma.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Pauline Bijster

Nu heb ik een relatie, nog in de beginfase, ik ben verliefd en heel gelukkig ermee. Ik wil niets anders. En toch keek ik naar die fotograaf, en zocht ik een klein beetje spanning. Want ook al kan een relatie heel spannend zijn, met ándere mensen is het ook spannend, de eerste blik, het moment dat die blik wordt beantwoord. In de bedrijfskantine, op het feest met een slok op, in de sportschool.
Dat heet flirten.

En dat is algemeen geaccepteerd. Maar binnen je relatie is het een taboe, je moet het tenminste nooit hardop zeggen tegen je geliefde dat je iemand anders begeert – eventueel tegen vrienden of vriendinnen. Een van mijn collega’s zei eens tijdens een vergadering dat hij, als álles kon, met alle knappe vrouwen die hij tegenkwam naar bed zou willen. Maar hij doet het niet, en kan dat verlangen ook beter niet uitspreken tegen zijn vrouw want dan heeft hij geheid trammelant thuis.
Ik geloof dat iedereen fantaseert of droomt over buitenechtelijke avontuurtjes. Dat iedereen wel eens een ander ziet en denkt: ‘wow’ of: ‘daarmee wil ik wel seks’ of: ‘trouwen en lang en gelukkig leven’. Maar dat wil je niet echt maar dat denk je even. Misschien is iedereen in gedachten wel polygaam.

Dat is niet zo erg. We leven nu eenmaal met dat eeuwige verlangen, en met de wetenschap erbij dat als je gelukkig wilt zijn in de liefde je er maar beter niet te veel aan toe kan geven. En de discrepantie daartussen is juist wat het (liefdes)leven interessant maakt.
Bovendien is de vraag of het wel echt om een handeling gaat waarnaar je verlangt. Gaat het echt om avontuurtjes, of is het meer de spanning waarnaar je verlangt? Het moment ervòòr? Waarop je door hebt dat de persoon waartoe je je aangetrokken voelt, dat ook voor jou voelt, en jullie elkaar daarin kunnen ontmoeten? Is het eigenlijk een verlangen naar het onschuldig ontmoeten van andere mensen? Of heel narcistisch het verlangen naar (je eigen) lust, een beetje opwinding in het saaie dagelijkse leven? Of is het een dierlijke behoefte tot wijdverbreide voortplanting?

Afgelopen weekend kwam ik een bekend-geworden-met-zijn-laatste-boek-omdat-het-een-bestseller-werd-schrijver tegen bij een concert. Ik vroeg of hij nog bij zijn vrouw was. Hij lachte me uit om het woord ‘nog’ “Dat klinkt wel heel fatalistisch!”. Want hij was namelijk nog heel gelukkig met zijn vrouw. Vervolgens vertelde hij hoeveel zin hij had in jonge vrouwen, dat hij op zoek was naar mooie vrouwen daar bij het concert.
We willen wat we niét hebben en wat niet mag. Als iemand zegt dat je niét aan een rood paard mag denken ga je aan een rood paard denken. Zolang je het bij denken laat, is het niet erg. Hoef je je er niet schuldig over te voelen. En toch is dat een taboe.

Of praat u thuis wel over uw fantasieën?