De thuisbevalmaffia
Ik kende de tweedeling niet. De keiharde strijd. Maar een beetje zwangere ontkomt er niet aan; de thuisbevalmaffia versus de ziekenhuisbevallers.
Ik stond hier tot een paar weken terug volledig neutraal tegenover. Iedereen die ik ken krijgt een eerste kind in ’t ziekenhuis, en als er niks mis is en er komt er ooit nog een, dan probeer je het bij de tweede thuis. Zoiets. Ben als eerste ook in een ziekenhuisbed geboren, de drie die mijn moeder daarna kreeg, kwamen thuis. Maar zo simpel is het dus niet.
Zodra je daadwerkelijk dreigt ooit te gaan bevallen, zeg vanaf maand drie van je zwangerschap, steekt De Strijd zijn kop op. Haar kop, want mannen komen er niet aan te pas. Vrouwen die vinden dat ziekenhuizen op weerloze vrouwen azen en ze de ervaring van de thuisbevalling ontnemen versus de medische professionals die het liefst elk eerste kind in het ziekenhuis te wereld laten komen.
De openbare tweestrijd heeft me bang gemaakt. Ik weet nu, er is geen goede keuze, beide mogelijkheden zijn duidelijk riskant en naar. In het ziekenhuis binden ze je met stalen ketenen aan het bed en schelden je uit, terwijl je man wordt opgesloten in een ander zaaltje waar hij gedwongen wordt pijp te roken. Als je thuis bevalt gaat iedereen dood.
Mijn kraamverzorgster liet me bij het intakegesprek aan de telefoon weten dat bevallen in een ziekenhuis vol risico’s zat. ‘Ik wil gewoon dat je je er goed bij voelt, bij je keuze,’ zei ze. Dat kwam mooi uit, zei ik, want ik had m’n keuze gemaakt. ‘Ik ga gewoon naar het ziekenhuis. Dat ik dat nu al weet, geeft me rust.’
‘Hmmm,’ zei ze streng. ‘Maar daar heb je wel bacteriën. En ziektes. Het kan heel vervelend uitpakken. Ik wil gewoon dat je je goed voelt bij je besluit hoor. Er zitten trouwens ook vaak verborgen kosten aan vast.’
Een andere schijnbaar neutrale bron, het alom geprezen standaardwerk Bevallen en Opstaan stuurt me ook vanaf pagina 1 (‘inleiding’) naar mijn eigen bed. Dokters hebben belangen bij ziekenhuisbevallingen, verloskundigen ook, zegt het. Net als mijn kraamzorgmevrouw, wil ook dit boek mij overtuigen door me enige angst aan te jagen. ‘Hoe veilig is het eigenlijk om in het ziekenhuis te bevallen?’ om de vraag natuurlijk te beantwoorden met: nou, best onveilig. Je wordt te snel ingeleid, hebt geen controle, bent afhankelijk van de werktijden van het personeel. Het boek geeft een lijst ‘suggesties bij conflicten met ziekenpersoneel.’
Het gebemoei heeft op mij een volledig averechts effect. Ik geloof best dat het fijner kan zijn in je eigen omgeving te bevallen. Het is zonder twijfel een traumatische en pijnlijke paar uur/etmaal/week, en thuis voel je je meer op je gemak. Maar toch. Door de onsubtiele duwtjes van de thuisbevallers, weet ik zeker dat ik naar het ziekenhuis wil. Ik hoor een diepe behoefte aan traditie in hun argumenten. Vrouwen bevallen al eeuwen thuis, zonder gynaecoloog, zonder pijnbestrijding, we zijn sterk, dit is wat we doen.
Gewoon lekker op een berenvel in je eigen grot. Maar vrouwen gaan ook al eeuwen bij bosjes dood als ze een baby op de wereld zetten. Ik ben graag en gretig cynisch over de wereld in het algemeen en Nederland in het bijzonder, maar ik heb een redelijk vertrouwen in onze ziekenhuizen.
Er viel een last van mijn schouders toen ik op 9 mei een groot stuk in de Volkskrant las van iemand die er precies zo over dacht. Ik kan er niet naar doorlinken, want het zit achter een betaalmuur, maar Barbara van Erp vertelde in de Volkskrant haar verhaal tégen de dwang tot thuis bevallen. Voor mensen die diep in de discussie zitten misschien een zoveelste verhaal, maar als je net komt kijken is het fijn te weten dat er best veel vrouwen zijn die gewoon naar een ziekenhuis willen.
Deze discussie is trouwens zeer Hollands. In Engeland en de VS is juist de anti-thuisbeval lobby het grootst. Minder dan drie (UK) of één (VS) procent van de vrouwen bevalt daar thuis.
Britse experts zijn er nog niet uit of thuis bevallen onder kindermishandeling valt of niet, maar een beetje verantwoorde moeder waagt het er gewoon niet op. Het zijn uiteindelijke vooral überhippies die thuis willen bevallen. Meestal in een warm bad met dolfijnen terwijl Enya op de achtergrond karaoke zingt. En zelfs dat gaat zelden over een eerste kind maar over vrouwen die weten wat ze te wachten staat en in hun eigen omgeving willen zijn in plaats in een ziekenhuis.
Ik weet nog niet wat me te wachten staat. En ik zou graag redelijke, neutrale info vinden over waar een mens bevalt anno 2012. Hou op mij in een idealistisch kamp te trekken, het is allemaal al eng genoeg.
Over /Baby
Ruim honderd miljoen vrouwen zijn op dit moment zwanger. Karen Geurtsen (28) en Sanne Rooseboom (32) ook, ze schrijven twee keer per week voor HP/De Tijd over zwanger zijn in 2012.
