Mag uw zoon nagellak op?
Mijne wel. Maar hij wil niet. Dit weekend vroeg hij het voor de grap. “Mag ik ook nagellak?!” probeerde hij, toen ik de nagels van de meisjes roze lakte. “Natuurlijk!” zei ik. Even twijfelde hij, en toen rende hij weer weg.
“Ah toe?” vroeg ik even later, want hoe langer ik erover had nagedacht, hoe leuker het me leek. Lekker modern, een zoon met nagellak. “Nee nee nee!”.
“Eén nagel?” probeerde ik hem over te halen. “Voordat je naar school gaat, halen we het er af,” beloofde ik. Het bleef ‘nee’. Hij bleef er ook bij lachen en kijken alsof een stukje van hem best wilde maar het niet aan zijn vriendjes zou kunnen verkopen.
Johnny Depp
Nagellak is waarschijnlijk voor een kind (m/v) net zo leuk als poppetjes op je arm tekenen, wat hij ook vaak doet, of zoals eieren beschilderen met Pasen. En sommige ‘meisjesdingen’ keurt hij niet af: toen hij een cadeautje mocht uitkiezen bij de tandarts, koos hij een rode ring. Maar mannen dragen ook ringen en kettingen soms, dus een ring is niet zo raar.
Mij leek het wel leuk: een jongen met één roze nagel. Ik ken ook volwassen mannen die wel eens een gelakte nagel hebben – net als Johnny Depp. Meestal één. Dat is niet verwijfd maar trendy bedoeld, of bohemien. Het straalt uit: ik ben mannelijk genoeg om een nagel te kunnen lakken. Of: ik ben niet bang voor de vrouwelijke kant in mezelf – wat op hetzelfde neerkomt.
Uniseks
Moderne ouders omarmen nagellakjongens en voetbalmeisjes. Een neefje van ons heeft een prinsessenjurk. Zijn hele opvoeding is erg verantwoord dus de prinsessenjurk zal daar een weloverwogen onderdeel van zijn. Eens raakte ik op een borrel aan de praat met een vrouw met een baby op haar arm. De baby was nog klein en kaal en alleen aan haar roze kleertjes kon je dus dat het meisje was, dacht ik. Maar het was een jongen met een roze pakje aan. Daarvan raakte ik wel een beetje in de war. Aangezien de meeste jongetjes tegenwoordig ook meisjesnamen krijgen en andersom, wordt het lastig het geslacht te raden.
Er zijn mensen die het helemaal niet erg vinden dat je het geslacht niet kunt raden. In Zweden vonden ze het woord ‘hen‘ uit voor een jongetje met roze broek/meisje dat Stijn heet. Een genderneutraal woord om kinderen niet te beïnvloeden met stereotype gedragingen en wensen. Op dit radiofragment van Slate wordt gediscussieerd over de vraag of ze in het Engels ‘they’ zouden kunnen gebruiken in plaats van ‘hij’ of ‘zij’. In het Nederlands wordt dat ‘het’.
Barbie en ninja
Wel leuk verzonnen, maar uiteindelijk maakt het volgens mij niet zoveel uit hoe genderneutraal je je kind probeert te maken. Het gaat ongeveer zo: ouders geven hun dochter expres geen roze babykleertjes en hun zoon wel een pop, en ze noemen hen allemaal Robin of Bo of een andere uniseks naam. Zodra de kinderen kunnen praten en voor zichzelf kunnen opkomen, worden de meisjes gewoon meisjes en de jongens gewoon jongens onder invloed van vriendjes en vriendinnetjes op crèche en school, en televisiereclames.
Dan kom je in de allerergste Barbie ‘ik wil nóóit meer een broek aan’/Ninja ‘alle meisjes zijn stom’-fase en ook die gaat vanzelf weer over. Uiteindelijk worden het volwassen mannen, opgescheept met manneneigenschappen en vrouwen met vrouweneigenschappen en dat is ook niet erg, het is gewoon zo. Het ontkennen van verschillen tussen mannen en vrouwen maakt het hele leven alleen maar ingewikkelder.
Laatst fietsten we over de Zeedijk langs een een paar mooi uitgedoste travestieten: mannen op twintig centimeter hoge hakken, met panty’s, jurken, pruiken en rode lippenstift. De kinderen moesten erom lachen. Eén van de als vrouw verklede mannen wierp hen handkusjes toe. “Zie je wel,” zei mijn zoon later tegen zijn zusje, die nog steviger dan hij in de stereotype rollen gelooft. “Mannen kunnen óók lippenstift op.” Ik wacht geduldig op de dag dat hij het durft: één roze nagel.
