Spring naar de content

Nederland éindelijk eens beter dan Amerika

Natuurlijk lijkt de Amerikaanse So You Think You Can Dance (SYTYCD) veel op de Nederlandse. Er zijn audities. Er is een jury. Dansers bereiden zelf een dansje voor, vertonen hun kunsten en mogen als ze goed worden bevonden óf door naar de choreografieronde óf direct door naar een trainingskamp en als ze dat overleven naar de liveshows.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Ivo van Woerden

De Nederlands/Vlaamse edities van SYTYCD hebben wat mij betreft de dans weer populair gemaakt. Ik was wel eens naar moderne dansvoorstellingen geweest om daar vol onbegrip over al die vreemde bewegingen, te zitten hopen dat het snel over zou zijn. Maar door regelmatig naar SYTYCD te kijken heb ik in ieder geval beter leren begrijpen wat de bedoeling is van zo’n moderne dans, waardoor die bewegingen een stuk minder vreemd zijn geworden.

SYTYCD laat een hoog niveau aan dansers zien. En het commentaar is doorgaans eerlijk, terecht en opbouwend. Alleen die Idols-achtige formule is rottig. Telkens moet er iemand afvallen, zodat het publiek flink in de buidel kan tasten om te stemmen per sms. Maar dat is bijzaak.

Ik was dus zeer benieuwd naar wat Amerika te bieden heeft. Immers: een gigantisch veel groter land, met veel meer inwoners die ook nog eens allemaal zijn opgevoed om vanaf hun geboorte het beste uit zichzelf te halen. Dat moet sublieme televisie opleveren.

Nu wil ik niet afdoen aan de kwaliteit van de dansers. Maar alles wat ik bij de Amerikaanse versie als voordeel had gezien, blijkt een nadeel. In no time worden de auditierondes er doorheen gejast. Telkens in een andere grote stad. We zien net hoe een paar goede dansers voor de jury verschijnen. Hebben ze een ‘sprankelende persoonlijkheid’ (uitbundig geëtaleerd zelfvertrouwen, een goed lichaam dat minimaal met kleding is bedekt en een flinke tandpastaglimlach die gedurende de hele dans zichtbaar zal blijven), dan mogen ze door.

Nog zoiets: wat me aan de Nederlandse SYTYCD altijd opvalt is dat de dansers hier een spannende muzieksmaak hebben. Ze weten precies welke onbekende deuntjes opzwepend werken, of juist een mooi contrast met hun dans gaan opleveren. Er zit kortom creativiteit in, aangevuld met kennis van de undergroundscene. Je hoeft alleen maar klaar te zitten met je iPhone en je muziekherkennende Shazam-applicatie om het ene geweldige nummer na het andere eruit te vissen. Niet bij de Amerikanen: die houden van flauwe gitaardeuntjes, of makkelijke pop. Weinig spannends aan.

Dan is er de jury. In de Nederlands/Vlaamse editie zit de Amerikaanse choreograaf Dan Karaty. Toen ik Dan Karaty voor het eerst zag en hoorde dat hij de choreografie voor grote popsterren als bijvoorbeeld Britney Spears had gemaakt, dacht ik: ‘Wow, dat ze die hebben kunnen strikken om jurylid te worden in een land zo groot als, naja, zijn achtertuin.”

Inmiddels vermoed ik dat hij hier naartoe is gekomen omdat hij dan tenminste nog een beetje bijzonder en exotisch wordt gevonden. In Amerika heet de exotische verrassing namelijk Nigel Lythgoe. Een snedige Brit. Naast Nigel Lythgoe zit ballroomkampioene Mary Murphy die enorm luidruchtig is en bovendien een stel witte tanden heeft die afleiden van wat ze zegt. Wel denk ik dat ze goed van pas komen als ze in het pikkedonker staat en haar zaklamp is vergeten (ze hoeft haar mond alleen maar open te doen en… er is licht).

Zondag werd die jury aangevuld met gastjurylid Robin Antin die meidengroep The Pussycat Dolls heeft samengesteld. Antin vindt het moeilijk om haar plek aan de jurytafel te scheiden van haar rol als Pussycat Doll-samensteller. Als er een knappe dame voor haar staat die zwoel beweegt, is haar commentaar: “Ik zou je zo in de Pussycat Dolls kunnen plaatsen.”

Samenvattend: de jury valt dus tegen, de muziek valt tegen en de keuze van dansers die ‘door’ mogen is ook al vreemd. Wellicht komt het straks in de shows, als er daadwerkelijk dansopdrachten in verschillende stijlen worden uitgevoerd allemaal nog goed. Vooralsnog kijk ik erg uit naar de nieuwe Nederlandstalige SYTYCD die in het najaar weer terugkomt en waar de inschrijving alweer voor is begonnen. Kom op mensen, ga ervoor en laat die Amerikanen een poepie ruiken. Dat blijkt niet zo moeilijk als gedacht.

Onderwerpen