Er is niks mis met een tweedehands rollator
De burger heeft vaak kritiek op politici, maar hij zou hen ook wel eens een keer ten dienste kunnen staan. Want moet dat nou echt, een nieuwe rollator?
“Het Volk, ach, praat me er niet van. Het weet niet wat het wil.” De woorden zijn van oud-minister Ien Dales, ooit uitgesproken in een onderonsje met de Rotterdamse socioloog Anton Zijderveld over het thema ‘sociale vernieuwing’, en opgenomen in zijn Cossee-essay Populisme als politiek drijfzand. Aan die woorden moet ik denken nu WRR-onderzoeker Pieter Winsemius een pleidooi houdt voor grotere inbreng en betrokkenheid van burgers bij de democratie. Burgers, beleidsmakers en politici moeten op weg gaan naar, zoals Winsemius het noemt, een ‘doe-democratie’, een model waarin de burger het uitgangspunt is van beleid.
Nog afgezien van het tamelijk gemakkelijk aandoende en bepaald niet oorspronkelijke advies, zou ik de heer Winsemius willen oproepen eens na te denken over de vraag of die burger niet altijd maar op zijn rechten als volwaardig en betrokken burger gewezen moet worden maar ook eens op zijn plichten.
Voorbeeld: de meest recente opiniepeiling van Maurice de Hond geeft aan dat de steun voor het Kunduz-akkoord in rap tempo afbrokkelt. Van dik vijftig procent kort na het bereikte akkoord is het in amper twee maanden afgegleden naar zo’n dertig procent. PvdA-leider Diederik Samsom, die ronduit stuntelde bij de totstandkoming van het door D66, ChristenUnie en GroenLinks aangelegde begrotingstechnische noodverband, verklaarde dat het akkoord te veel zwakke plekken kende en wrijft zich nu in zijn handen. Dat geldt ook voor de SP en de PVV. Alle drie zien ze hun zetelaantal stijgen.
De oorzaak van die afgenomen steun is zeer Hollands. De onkostenvergoeding voor het woon-werkverkeer gaat eraan, de hypotheekrenteaftrek staat onder druk zodat het kopen van een huis nog duurder wordt en de rollator gaat uit het basispakket. Dit zijn enkele van de pijnpunten; er zijn er veel meer, maar daar gaat het niet om. Mij gaat het erom of wij, onderdanen, bereid zijn in te leveren en te slikken opdat de politici hun werk kunnen doen. Dat is namelijk van belang, want zonder een begroting voor 2013 hadden we er fraai opgestaan in Europa en de rest van de wereld.
Wees eens solidair met politici
Laten we nu eens voor een keer de schuld niet geven aan de politici die te weinig zouden doen, maar laten we hen helpen, solidair met hen zijn. Want als de liefde altijd maar van één kant moet komen, en het advies van Winsemius is weer zo’n typisch geval van naar de mond praten van het volk, dan valt er op den duur niets meer te regeren.
Kan het een onsje minder opportunistisch, brave burger? U zou ook best eens over uw eigen kleine schaduwtje heen mogen springen. Zelf hoef ik straks echt geen gloednieuwe rollator, een tweedehandsje is goed genoeg. Die dingen slijten echt niet zo hard. En daarbij zal ik, eenmaal slecht ter been, zoveel mogelijk binnen willen blijven en mijn leven volkomen tevreden achter de geraniums slijten. En geachte zakenman, is het nu zo’n enorme aderlating als straks uw woon-werkvergoeding wordt afgeschaft? Ongetwijfeld zullen er bezuinigingen zijn die echt veel pijn doen. Maar degenen die dat treft, moeten ook bedenken dat er een groter belang mee is gediend: het op orde brengen van de overheidsfinanciën zodat de megaschuld niet doorgeschoven wordt naar onze kinderen en kleinkinderen.
En nu we toch lekker aan het betuttelen zijn, nog dit advies: Wilders zal de onvrede over de bezuinigingen en die hoge heren uit Brussel, die graaiers, ongetwijfeld verder voeden. Maar als het erop aankomt zal de PVV-leider wegduiken voor de consequenties van zijn geschreeuw vanaf de veilige kant. Dat is de les die wij, stemgerechtigden van dit land, toch hopelijk hebben geleerd van die zaterdag in april waarop Wilders wegliep uit het Catshuis.
