De kater van Pep
Je wordt wakker met een zwaar hoofd. Slecht geslapen, ’s nachts heb je voor de zoveelste keer alle scènes van de wedstrijd opnieuw afgespeeld, in je hoofd, alle schoonheidsfouten heb je vervloekt en alle missers geturfd.
Een filmregisseur met één draaidag.
Het zonlicht valt door de gordijnen en je denkt: er was iets vandaag, iets leuks. Maar wat? Heerlijke seconden: je bewustzijn is er al, maar de rest van de wereld nog niet.
Je staart naar het plafond. Fragmenten van de wedstrijd gisteravond wandelen je gedachten binnen. Messi’s kans, de redding van Valdés, de finale… Er was iets met een finale gister, dat moet het zijn, dat gevoel dat je net nog niet kon thuisbrengen.
Nee, toch niet. Dat gevoel ken je, je hebt al zo vaak in finales gestaan. Je kunt jezelf gerust ervaringsdeskundige noemen, als het om ochtenden na finales gaat. In een hoek van de kamer ligt je kostuum op de grond, je geluksoverhemd ernaast, verfrommeld als een grote prop papier. Je lakschoenen liggen allebei ergens anders. Van de linker heb je niet eens de veters losgetrokken.
Langzaam maar zeker dringt de werkelijkheid zich aan je op. Je bent geen trainer van FC Barcelona meer. 247 wedstrijden was je het, 204 weken, 1424 dagen, 34176 uur, bijna 640 doelpunten lang in functie. Er was geen deel van je dat géén trainer van FC Barcelona was, geen moment dat er geen voetbal in je hoofd zat. Je kon je eigenlijk nauwelijks voorstellen dat er een tijd was geweest dat je het niet was.
JosepGuardiolatrainervanFCBarcelona. Je was je beroep geworden.
Ooit, lang geleden, voetbalde je zelf. Cruijff was fan van je, je was een ster, voetballer was je beroep, je liefhebberij, je droom, maar niet je wezen. Ermee ophouden was pijnlijk en opluchtend tegelijk. Er was meer in het leven, dat vermoedde je althans.
Vanaf vandaag ben je ambteloos burger. Prepensionado. Je zou weer eens een boek kunnen lezen, of naar die nieuwe Franse film waar iedereen het over heeft. Je kunt naar het strand, naar de markt, je zou alle Mad Men-seizoenen achter elkaar kunnen bekijken. Je zou in bed kunnen blijven liggen en genieten van de ruimte in je hoofd, wachten op het
moment dat je aan niets meer denkt.
Er is iets vandaag, maar leuk is anders.
