Spring naar de content

Gianluigi Buffon en de twintig rolexen

Ciao Gianluigi,

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Ik moet steeds aan die tabakszaak in Parma denken, die tabakszaak waar jij op 13 september 2010 twintig Rolexen verkocht.

Twintig Rolexen, dat zijn twintig polsen. Dat is drie weken achter elkaar iedere dag een nieuw horloge om je pols, of op één dag twintig, een arm vol Rolexen, tot aan je oksel aan toe.

Twintig Rolexen… Wie het breed heeft, laat het breed hangen. En wie het zo breed heeft dat hij geen idee meer heeft hoe hij het nog kan laten hangen, raakt een beetje in de war.

Die twintig Rolexen verkocht je trouwens voor een vriend. Die vriend wilde een stuk land kopen. Hoeveel land zou je dezer dagen in de omgeving van Parma kunnen krijgen voor twintig Rolexen? Zou je daar dan iets op kunnen bouwen of verbouwen, iets wat uiteindelijk zoveel geld oplevert dat je op een dag twintig Rolexen kunt kopen?

Als je je horloges moet verkopen om je vriend wat geld voor te kunnen schieten, dan moet je misschien eens beginnen met wat minder horloges te kopen. Maar goed, ik heb niet eens één horloge en ook geen vrienden die een stuk land willen kopen.

Er zijn ook mensen die zeggen dat je helemaal geen twintig Rolexen hebt verkocht, toen in 2010. Nare, negatieve mensen zijn dat, mensen die hun kinderen vanaf hun geboorte inprenten dat Sinterklaas niet bestaat en dat er nooit wereldvrede zal zijn omdat de mens van nature slecht is.

Die mensen zeggen dat jij in die Parmezaanse sigarenzaak kwam gokken, op wedstrijden die je zelf speelde.

Jij vond dat misselijkmakend.

En dat vonden die mensen dat dan weer misselijkmakend.

Op het eind was iedereen misselijk. Wat heb je eraan.

Die mensen zuigen dat trouwens niet helemaal uit hun duim. Het zijn trouwens vaak dezelfde mensen die geloven dat iedere Europeaan die onder Parijs woont lui en corrupt is, maar in dit geval schijnen ze aanwijzingen te hebben. Je schijnt namelijk nogal fanatiek te wedden, Gianluigi. Tenminste, dat zegt je ex-vriendin Linda Cerra steeds.

In de smeuïge verhalen van ex-vriendinnen van voetballers echoot vaak het ongenoegen omdat ze nog altijd model moeten spelen voor de catalogus van een onguur Hongaars postorderbedrijfje, terwijl haar opvolgster betaald en wel tussen strand, stadion en winkelstraat op en neer mag huppelen, maar sommige mensen nemen Linda serieus en wat moet je dan? Je kunt moeilijk zeggen dat je niet van gokken houdt. Waarom ben je anders in godsnaam ooit in een doel gaan staan?

Je twintig Rolexen investeren in een stuk land van een vriend, dat noem jij geen gokken? Cruijff investeerde zijn vermogen in een varkensfokkerij die niet bestond. Ik hoop voor je dat je je even hebt verzekerd van het bestaan van dat stukje land, want voor een stuk land dat er niet is, zou ik persoonlijk niet eens mijn HEMA-horloge verpatsen.

Twintig Rolexen…

Gisteravond schakelde ik de tv in, zo’n vijf minuten voor het begin van Italië-Ierland. Ik had op jullie ingezet, Gianluigi. Als je het zelf niet doet, doe ik het maar.

De volksliederen werden gespeeld.

Het Fratelli d’Italia schalde blikkerig door het stadion.

Je kwam in beeld, Gianluigi, vol in beeld.

Je zag het niet, je ogen waren gesloten. In trance zong je mee. Zelden iemand zo hard een volkslied horen meebrullen. Een gebed was, een gebed op muziek. Daar stond iemand die zo ontzettend graag wilde winnen dat het bijna zeer deed.

Er zullen mensen geweest zijn die je vals vonden zingen. Linda Cerra vond het vast niks.

Ik dacht aan die onbekende man in Parma, vaste klant in de tabakszaak op de hoek.

Hij zat thuis, naast zijn vriendin, terwijl ze de ene Rolex na de andere om elkaars pols gespten.

Terwijl de scheidsrechter voor het begin van de allesbeslissende wedstrijd floot, vroeg de vriendin aan haar vriend wat hij toch in godsnaam met twintig Rolexen moest.

Daar had hij eigenlijk geen idee van.

Maar waarom had ie dan twintig Rolexen gekocht?

Om Gianluigi Buffon een pleziertje te doen.

Wie?

Die jongen met die grote handschoenen, op de televisie.

O, die.

Zijn vriendin vond het maar een prijzig pleziertje, twintig Rolexen.

Haar vriend glimlachte en surfte op zijn laptop naar z’n favoriete goksite.

“Buffon tijdens volkslied: ogen open of ogen dicht? Plaats NU uw bet!”

 

Veel succes in de kwartfinale, Gianluigi. Wat denk je dat het gaat worden? Of kan ik dat beter niet vragen?