Spring naar de content

Waarom uitgerekend Pauw in Japan?

Maandagavond keken ruim 1,2 miljoen mensen naar de documentaire van Jeroen Pauw over Japan, een jaar na de tsunami. Ongekend veel voor een documentaire. We zien hem door het land trekken en telkens met mensen in gesprek gaan.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Ivo van Woerden

Hij spreekt lokale bewoners. Al gaat dat niet spontaan. Deze mensen zijn stuk voor stuk door een redactie bij elkaar gezocht, om zo een beeld te geven van de ramp en de gevolgen daarvan. De een zag het water eerst weggezogen worden en later in een golf terugkomen. De ander blijft naar haar huis in het radioactieve gebied nabij de Fukushima kerncentrale gaan: “De kat en de vissen moeten toch te eten hebben.”

Pauw bezoekt een school waarvan de kinderen het bos en de heuvel waren op gevlucht, zodat ze de tsunami overleefden. En hij bezoekt een school waar de verkeerde vluchtkeuzes werden gemaakt en een flink aantal ouders nu het verdriet om hun gestorven zoon of dochter moet verwerken.

Pauws reis en gesprekken geven een mooi beeld van het land. Ook van de cultuur. Van een Nederlandse medewerkster van het Rode Kruis leert hij dat men in Japan moeilijk praat over eigen leed. Een Japanse dame bevestigt dat: je vraagt geen aandacht voor je verdriet als een ander ook verdriet heeft.

Gaandeweg de documentaire komt wel de vraag op: waarom is Jeroen Pauw eigenlijk in beeld? Ja, het is grappig als hij met zijn lange lichaam moet bukken voor een smalle Japanse deuropening, maar meer ook niet.

Meesterinterviewer
Pauw is een van onze meesterinterviewers en bedrijft topsport met het dagelijks presenteren van het doorgaans scherpe Pauw en Witteman, maar wat is de toegevoegde waarde van zijn aanwezigheid in een documentaire over Japan? Bij Adriaan van Dis’ documentaires weet je dat het noodzaak is de man te filmen, omdat hij er een persoonlijke reis van maakt. Hij spreekt de taal. Hij heeft een verleden en band met de plekken die hij  bezoekt. En zijn eruditie maken dat zijn opmerkingen en overdenkingen de moeite waard zijn.

Hetzelfde geldt bijvoorbeeld ook voor de series die Jelle Brandt Corstius maakte voor de VPRO. Hij woonde in Rusland, spreekt de taal, is bekend met de verhalen en heeft genoeg anekdotes om zijn aanwezigheid in beeld te verklaren.

Jeroen Pauw spreekt geen Japans. Pauw heeft, voor zover we uit deze docu kunnen afleiden, ook geen persoonlijke band met het land. Ja, hij weet hoe hij met de camera om moet gaan en het lukt hem ook om, zij het soms wat nors, gevoelige gesprekken te voeren met de Japanners die hem over hun leed willen vertellen.

Wouter Zwart
Maar toch kwam de vraag op: waarom maakt Pauw deze docu en niet NOS-correspondent Wouter Zwart? Pauw zoekt Zwart namelijk al vroeg in het verhaal op en laat hem zijn anekdotes vertellen. Zwart neemt hem mee op sleeptouw en toont de dingen die hem zelf opgevallen zijn.

Is Zwart dan niet bekend genoeg om een uur film te mogen schieten in het land van de rijzende zon? Aan de andere kant: hadden er dan een miljoen mensen naar het resultaat gekeken? Waarschijnlijk niet. Jeroen Pauw is een kijkcijferkanon. En dat is ook een verdienste.

Bekijk de docu hieronder:
Get Microsoft SilverlightBekijk de video in andere formaten.