Dankjewel Oekraïens jongetje met je bloempotkapsel, voor het mooiste juichen en voor het aantonen van de eindeloze zoektocht van de media naar iets wat naar oprechtheid zweemt.

Dankjewel Vicente del Bosque, voor je onovertroffen snor en voor je kalmte, je kalmte die een soort voetbal mogelijk maakte waar de wereld aan gewend is geraakt en waar we zelfs genoeg van lijken te hebben. Alsof je tegen Van Gogh zegt: nou weten we het wel, met die puntjes op dat linnen.

Dankjewel David Silva, Andres Iniesta, Sergio Busquets, Xavi en Jésus Navas, voor het zijn van een middenveld dat veel meer was dan een middenveld. Jullie zijn een stroming binnen het voetbal geworden, De Stijl op noppen.

Dankjewel Derksen, Genee en Van der Gijp, voor het praten over voetbal op een toon die de sport recht doet.

Dankjewel Mario Balotelli, voor het zijn van Mario Balotelli. En dank aan je psychiater, die toch altijd eindverantwoordelijke blijft.

Dankjewel Dick Advocaat, voor de zin “U vertegenwoordigt toch de NOS? Dat is toch een sportprogramma?” en de scherpe opmerkingszin die u daarmee tentoonspreidde.

Dankjewel Frénk van der Linden, voor het oprakelen van affaires die zo eens in de zoveel tijd opgerakeld moeten worden, just for the sake of het oprakelen zelf. (Vooral als het ’t oprakelen van een racismekwestie betreft en Winston Bogarde tegenover je zit).

Dankjewel Daniele de Rossi, voor de fraaiste tatoeage ooit gezet – en dank aan je moeder, dat zij je niet gedwongen heeft hem onmiddellijk te laten verwijderen.

Dankjewel Klaas-Jan Huntelaar, voor je survivalvakantie in Zweden.

Dankjewel Charlotte-Sophie Heitinga, voor je niet van echt te onderscheiden voetbalvrouwen-satire. Zelfs Albert Verlinde trapte erin.

Dankjewel Cesare Prandelli, voor je nachtelijke bedevaartstochten, maar doe dat voortaan gerust overdag.

Dankjewel Björn Kuipers, voor een nieuw stapje in de richting van de volledige acceptatie van scheidsrechters in de macho voetbalwereld.

Dankjewel Michel Platini, voor de boete voor Nicklas Bendtner, die de verkeerde onderbroek droeg. Ergens moet een grens getrokken worden, en om die grens in het voetbalbroekje te leggen, daar zit wat in.

Dankjewel Michel Platini, nóg eens, voor het impliciet tolereren van racisme, discriminatie en geweld; zonder dat zou het tenslotte maar een duffe boel worden.

Dankjewel Robin van Persie, voor je virtuoze zwijgen. Nergens wordt de kracht van het gesproken woord zo overschat als in het voetbal. Zwijg gerust in iedere microfoon die je voortaan tegen zult komen, je stiltes spreken voor zich.

Dankjewel Coocky, voor de scène met die bril. Dat wordt gewoon vergoed hoor, zeggen de brildragers die ik ken.

Dankjewel Pepe, dat je die agressieregulatietraining toch hebt willen volgen.

Dankjewel Bruno Alves, dat je met Pepe meewilde.

Dankjewel Mario Gomez, voor je bijdrage aan de terugkeer van het fenomeen “luie spits”.

Dankjewel Michael Krohn-Deli, voor het hernieuwde respect voor voormalige, gesjeesde RKC-rechtsbuitens. Mede namens Benjamin de Ceulaer, Yuri Cornelisse en Pius Ikedia.

Dankjewel Jetro Willems, voor het laten opleven van langzaam uitstervende clichés over jongensboeken en zo.

Dankjewel Fernando Torres, voor het afrekenen met het idee dat Italianen alleen maar goed kunnen verdedigen.

Dankjewel Cristiano Ronaldo, voor de twee kapsels in één wedstrijd. Mensen vinden dat walgelijk. De wielrenner Hugo Koblet droeg altijd een kam bij zich in de Tour, het is het ultieme bewijs van zijn klasse geworden. Ik bedoel maar. (Hugo Koblet reed zich kort na zijn wielerloopbaan dood tegen een boom. Pas goed op jezelf, wil ik maar zeggen).

Dankjewel Julia Timoesjenko, voor je plotselinge verdwijnen uit het nieuws. Wij keken even een paar weken naar voetballen, daar kunnen we geen zedenpreken over democratie en vrijheid van mening bij gebruiken.

Dankjewel Gregory van der Wiel, voor je dope kledinglijn en je hiphopshizzle. Ik ga hard op die shit, gozer, je weet. Boks, ouwe.

Dankjewel Badr Hari, dat je samen met Estelle Ruud Gullits imago een beetje op wilde krikken. Nu krijgt Oranje straks een geestelijk gekneusde bondscoach, maar wel eentje met kilo’s goodwill van bedrogen mannen en zij die angst hebben ooit bedrogen te zullen worden – min of meer iedereen dus.

Dankjewel Sami Nasri, voor je grove onbeschaamdheden. Een Nederlander die naar jou kijkt, zal denken: het kan dus nóg meer onuitstaanbaar dan bij ons.

Dankjewel Joachim Löw, voor je normaal-doen.

Dankjewel Philip Lahm, namens alle verdedigende voetballers onder 1 meter 80.

Dankjewel Stijn Oyen van het Sheraton Hotel in Krakow, voor alle goeie zorgen. Wel jammer dat uw hotel niet in Charkov stond. Schoonheidsfoutje.

Dankjewel Bert Maalderink, voor je onafhankelijke gevraag en je onverschilligheid over of je je daar al dan niet populair mee maakt.

Dankjewel Zlatan, voor die ene poeier.

Dankjewel Jan van Halst, voor je schedel, altijd glimmend als een pasgepoetste Maserati. Kaal zijn is zo gek nog niet.

En dankjewel, Andrea Pirlo. Voor alle keren dat je aan de bal kwam.

Dankjewel EK. Tot op de overzichts-DVD,

Alle goeds,

Frank