Spring naar de content

Ik stond te flipperen, toen Sylvia Kristel binnenkwam

Het gaat slecht met Sylvia Kristel, lees ik. Ze is weliswaar ontslagen uit het Antoni van Leeuwenhoek, maar dat betekent niet dat ze is genezen. Ze ‘mag’ naar huis, zoals dat heet. Sylvia, inmiddels 59 jaar, lijdt aan slokdarmkanker en kreeg er onlangs nog een herseninfarct overheen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Max Pam

De eerste keer dat ik haar zag was op de Amsterdamse kunstenaarssociëteit De Kring. Ik moet 30 zijn geweest, zij misschien nog geen 25. Ik stond te flipperen, terwijl ze binnenkwam, elegant, gracieus en toch een beetje giechelig. Haar grote beroemdheid als softpornoactrice moest nog beginnen.

Ze was met Hugo Claus. Daarmee waren mijn kansen om met haar in contact te komen tot nul gereduceerd.

Pas vele jaren later kwam ik haar opnieuw tegen. Ik maakte een documentaire over Willem Frederik Hermans, die toen tien jaar dood was. Ze had Hermans redelijk goed gekend. Ze had zelfs samen met Hermans een boek geschreven. Van Hugo Claus was ze al lang af. Wel had ze nog even iets gehad met Tim Krabbé, maar die was gillend weggelopen.

De absolute schoonheid had haar verlaten, maar de visagiste zorgde ervoor dat je nog kon zien hoe mooi ze was geweest. Ik interviewde haar over Hermans, maar in de eindmontage sneuvelden haar woorden. Daar schrok ze van. Ze was het, geloof ik, niet zo gewend dat er iets van haar werd geweigerd waaraan een camera te pas was gekomen. Ze was boos en wilde niet meer met me praten.

Maar door een toeval raakten wij een paar jaar later weer aan de praat. Echt aan de praat. Ze bleek aardig en intelligent en ze vertelde over een opwindend leven dat zij had geleid. Over Serge Gainsbourg en de bordelen. Ik kreeg spijt van mijn saaie leven. Ach, had ik naakte vrouwen ook maar voor mij laten dansen! En passant vertelde ze dat ze kanker had gehad, maar ze had het overleefd. Ze zou misschien nog wel oud worden, tenminste als ze met de schilderijen die ze maakte nog wat kon verdienen. Verder was ze blut. Emmanuelle had haar niet voor de rest van haar leven rijk gemaakt.

Een paar maanden geleden kwam ik haar opnieuw tegen in Praag. We waren met een heel gezelschap en het was reuze gezellig. Bij het ontbijt sprak ze schor. Ja, vanavond vloog ze terug en morgen naar het ziekenhuis. Ze had slokdarmkanker. Ze vertelde het tamelijk opgewekt en lachte er vrolijk bij. Haar jongere vriend hoefde haar alleen maar te brengen. Bij het afscheid heb ik haar sterkte gewenst. Dat had ik destijds bij Martin Bril ook gedaan.

Soms kom je iemand tegen op het verkeerde moment en op de verkeerde leeftijd.