Spring naar de content

Vijftig vagina’s per dag

Ongelooflijk ongemakkelijk is het. Ik zit op een houten bank te wachten en het is warm binnen, buiten schijnt de zon maar daar kan ik niet naartoe want dan raak ik mijn plaats in de rij kwijt. Naast mij zitten tien andere vrouwen te wachten op dezelfde harde bank. Voor de deur wordt aan de straat gewerkt en zijn ze hard aan het boren, binnen gaat onophoudelijk de telefoon, blijkbaar is er niemand om die op te nemen. Ik zit te wachten bij de harssalon.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Pauline Bijster

Alsof deze situatie niet vervelend genoeg is (ik ben nu al drie kwartier aan het wachten), is waarop ik wacht ook heel vervelend. Ik heb het al vaak gedaan, en het gaat snel, en achteraf ben ik blij. Maar het doet iedere keer toch verdomde pijn. Zo’n pijn waarvan je wilt opstaan, hartelijk bedanken en zeggen: ‘Sorry stop maar, ik ga.’ Maar dat doe je niet, je blijft liggen. In je blootje met je benen wijd tot het voorbij is.

Het is een Turkse harssalon in Amsterdam West, want Nederlandse vrouwen kunnen niet harsen. Over een brazilian wax doen zij minstens een half uur, met benen erbij nog langer. Bovendien doen ze het veel te hygiënisch met handschoentjes aan en kijken ze erbij alsof het heel raar is dat je daar in je blootje ligt, waardoor het ook heel raar voelt om zo in je blootje te liggen. Bij de Turkse salon doen ze het in vijf minuten. Maximaal.

Vijf minuten is pijn wel te verdragen. Het is het wachten zelfs waard.

Als ik eindelijk aan de beurt ben, excuseert ze zich voor de drukte; haar collega is op vakantie. Ze heeft immer rode wangen van de warmte, het is blijkbaar intensief (zwaar?) werk. Ik mag me uitkleden en op de tafel gaan liggen onder de TL-buis. Het gordijntje gaat dicht. Ze begint voordat ik goed en wel adem heb kunnen halen en het is al klaar als ik bij de gedachte aangekomen ben dat dit écht niet leuk is.

Ik denk dat er mensen op de wereld zijn die dit een heel vreemde gewoonte vinden. Er komen allerlei soorten vrouwen, oudere en jonge, Turkse en Marokkaanse, Nederlandse, Surinaamse. Ze staren stil voor zich uit of spelen ze met hun telefoon en doen net alsof het normaal is om straks in hun blote kont achter een gordijntje geharst te worden. Het is hier altijd druk. Het meisje dat harst, ziet misschien wel vijftig vagina’s per dag, reken ik uit. Meer in ieder geval dan de gemiddelde man in zijn hele leven. Die moet ze ontdoen van ‘vachtjes’ – zoals een van mijn collega’s het graag noemt. Toen ik een keer aan haar vroeg of ze het niet raar vond, al die vagina’s, haalde ze haar schouders op. ‘Het is gewoon werk.’ Waarschijnlijk weet zij meer over het vrouwelijk geslachtsorgaan dan ieder ander. Ze vertelde dat ze wel verschillen ziet: bijvoorbeeld als iemand kinderen heeft gebaard, ziet het er anders uit. Ze vertelde me niet precies hoe anders. Het is haar geheim.