Spring naar de content

De bizarre fans van het vrouwenpeloton

En ik maar denken dat Duitsers niet van wielrennen houden. Dat ze zich er na alle dopingschandalen zelfs van afgekeerd hebben. Maar niks is minder waar, blijkt tijdens de Thüringen Rundfahrt der Frauen. Ik heb zelden zoveel mensen langs de kant gezien, en dat iedere etappe weer.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Marijn de Vries

Op de top van de Steile Wand, die niet voor niets zo heet, moeten we zelfs door een dichte haag van toeschouwers, zoals in de bergetappes in de Tour. Het ontbreekt enkel aan naakte meerenners.

De mensen gapen ons aan vanachter de dranghekken. Wij gapen vanuit het startvak net zo hard terug. Al snel komen we tot de conclusie dat je haar in verschillende kleuren verven helemaal het ding is bij vrouwen in Thüringen – we zien de meest bonte blond-zwart-roodcombinaties op één hoofd. En dat je als man voor elf uur ‘s ochtends minstens één hamburger of bratwurst opgeschrokt moet hebben; wonderlijk dat dat cliché dus gewoon blijkt te kloppen.

Net als het cliché dat Duitsers goed georganiseerd zijn. De onvermijdelijke mannetjes met hun fotokaarten zijn hier ook aanwezig, maar in plaats van alle afbeeldingen uit een scharrig rugzakje te trekken en nerveus op zoek te gaan naar mijn foto zodat ik er mijn handtekening op kan zetten, hebben de Duitse mannen heuse mappen aangelegd, op alfabet, met onze foto’s netjes in plastic hoesjes.

We hebben ook hardcore fans in Duitsland. Tenminste, een van mijn Britse ploeggenotes. Hij was er vorig jaar ook al. En dit jaar staat hij weer op haar te wachten bij de startlijn van de proloog. Een schuchtere jongen met een scheiding en een brilletje – type nerd. In de loop van de week blijkt hij toch niet zo schuchter, want plots duikt hij op in ons hotel. Hij neemt plaats in een stoel die perfect uitzicht biedt op de uitgang van het restaurant waar wij aan het eten zijn. We zien hem zitten door het raam. En hij ziet ons.

Hij wacht. En wacht. Mijn ploeggenote heeft niet zo veel zin om met hem te praten en blijft lang natafelen, dus hij wacht nog langer. Hij zit doodstil in z’n stoel en valt op in zijn keurig witte overhemd tussen alle rensters die druk met hun laptops en mobiele telefoons in de weer zijn. Als mijn ploeggenote eindelijk het restaurant uitloopt, staat hij rustig op en vraagt haar handtekening. De volgende dag zit hij er weer, op precies dezelfde plek, wachtend tot mijn ploeggenote uitgegeten is. En de dag erna weer. Je zou er spontaan niks meer van eten.

Als we de tijdrit gaan verkennen, duikt hij ineens achter ons op, op zijn racefiets. Mijn ploeggenote rolt met haar ogen. Maar ze blijft keurig. Zelfs als hij zijn laatste beetje schuchterheid overwint en vraagt of ze na de koers met hem uit eten wil. En dat hij haar dan wel de volgende ochtend naar het vliegveld brengt. Ik snap echt niet waarom ze niet zegt dat ze een vriend heeft, of hem gewoon van z’n fiets hoekt.

Maar ja. We hebben al zo weinig fans. Dus blijven we netjes glimlachen en praatjes maken. Wat niet altijd even makkelijk is, want er hangen echt bizarre types rond in het vrouwenwielrennen.
Zelfs in Duitsland.

————————

Volg HP/De Tijd ook op Twitter!

Onderwerpen