Alleen de gekooide Wilders laat zich zien
Waar anders de drukte heerst, de chaos van over elkaar heen buitelende reporters en Kamerleden, regeert nu de stilte in de gangen en krochten van de vakantievierende Tweede Kamer. In de fractiekamers is geen mens te bekennen. En waar zijn de bodes? De afdelingen voorlichting zijn gesloten of telefonisch verbonden met iemand die van huisuit opereert.
Een enkele voorlichter die zich toch op de werkplek waagt, raakt een beetje van slag als deze mediavertegenwoordiger zich onverwacht aandient en wil weten waar de campagneteams bijeen zijn. Per slot van rekening zijn de verkiezingen al over een dikke zes weken. Maar de teams zijn nog op vakantie, heet het. Vanaf volgende week, of anders de week erop, begint het allemaal weer een beetje te lopen.
De stilte is tastbaar en vervreemdend. Zelfs de muizen die het Tweede-Kamergebouw de afgelopen maanden teisterden, zijn verdwenen. In de Vergaderzaal, waartoe we bij ontstentenis van Kamerpersoneel zonder probleem toegang verkrijgen, overheerst maar één geluid, dat van de airco, of wat daarvoor moet doorgaan, want binnen lijkt het net zo benauwd als buiten.
Ik loop naar de plek van de Kamervoorzitter, maar iets weerhoudt me ervan plaats te nemen op diens stoel – god weet, ligt daar iemand en al in staat van ontbinding. Ineens snap ik wijlen VVD-kamerlid Theo Joekes die begin jaren tachtig een vijftal thrillers schreef die zich afspeelden in en om het Binnenhof.
We blijven hier maar niet te lang.
Geert Wilders
Juist als we het gebouw willen verlaten, horen we stemmen en zien we van enige afstand nog net het bekende blonde achterhoofd, dat toebehoort aan het lid Geert Wilders. Omringd door twee beveiligers, loopt hij in een voor ons onbekende richting. Maar het duurt net lang genoeg om te zien dat zijn tred – ik kan het echt niet helpen – een meewarige indruk maakt. Licht gebogen, wacht hij op het sein van een van de beveiligers die hem waarschijnlijk zegt dat ze verder kunnen. Dan sjokken ze verder, de stilte in.
Is Wilders dan de enige die werkt, die snapt dat het kort dag is en dat de kiezer juist nu bestookt moet worden met, in het geval van de PVV, anti-Europese mantra’s? Volgende week is er weer een spoeddebat naar aanleiding van de jongste gebeurtenissen in de eurocrisis, door Wilders mede aangevraagd, maar zijn collega’s staan niet te springen om hun vakantie te onderbreken.
Zou de PVV-leider al op vakantie zijn geweest, of is dat om veiligheidsredenen ook amper mogelijk?
Je vraagt je af hoelang iemand dit gekooide leven volhoudt. Wat iemand beweegt om straks mogelijk een van de grootste partijen te worden en vervolgens weer vier jaar oppositie te moeten voeren, want regeren zit er na het vastgelopen Catshuisberaad niet meer in. Weer dezelfde verontwaardiging, dezelfde woede, dezelfde tegenstanders, dezelfde trucjes in de media, dezelfde instelling waarmee hij zichzelf al acht jaar op de been houdt.
Zou Wilders wel eens denken aan zijn afscheid uit Den Haag, aan de vrijheid in de Verenigde Staten, waar hij werkt bij Ayaan Hirsi Ali of een andere lucratieve denktank en waar hij met zijn vrouw op zaterdagochtend lekker jogt over Potomac Bridge, zonder die strontvliegen van de beveiliging om zich heen?
Eenmaal weer buiten, waar de hitte als een natte doek op ons valt, zoeken we op een van de terrasjes op het Plein de drukte op, die overigens niet zoals gewoonlijk wordt veroorzaakt door keurig kantoorvolk maar door buitenlandse toeristen.
/Haagsche Post is een rubriek van notities, geruchten en onbewezen theorieën uit de residentie.
