Spring naar de content

Waar blijven de dictators als F.D. Roosevelt?

Ooit zat ik onder het bureau van Franklin Delano Roosevelt. Toen ik in 1994 voor de verkiezingscampagne van Gouverneur Mario Cuomo van de staat New York werkte, gaf hij me een persoonlijke rondleiding op zijn Governor’s Mansion in Albany. Op zijn studeerkamer wees Cuomo naar een antiek, versleten bureau. “Crawl under that desk and feel the indents on the cross bar”, zei hij.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Kay van de Linde

Ik kroop onder het bureau en gleed met mijn vingers over de houten steun. Ik voelde tientallen inkepingen in het gladde hout. “Those are dents from the wheelchair of its original owner, Franklin Roosevelt”, zei Cuomo. “Otherwise known as the benevolent dictator”.

Ik kroop onder het bureau vandaan en keek de Gouverneur vragend aan. “Don’t you know? That’s what the people really want: a benevolent dictator. A good guy who bends everybody to his will and gets things done”.

IJzeren wil
De grote recessie van de jaren dertig én de Tweede Wereldoorlog: Franklin Roosevelt bestreed beiden door de Amerikaanse Senaat, het huis van afgevaardigden én de Amerikaanse bevolking zijn ijzeren wil op te leggen. Omdat hij één van de weinige politici was die begreep wat politieke macht was, en nog belangrijker, hoe je het moet gebruiken als de nood het hoogst was. Het gevolg was de New Deal in de strijd tegen de recessie, en de geallieerde coalitie in de strijd tegen de Nazi’s. En de rest, zoals ze zo mooi zeggen, is geschiedenis.

Maar als de geschiedenis onze handleiding is om te leren van de fouten uit het verleden, rijst de vraag: waar blijven in onze huidige, systeembedreigende en wereldwijde economische crisis de Franklin Roosevelt’s? Waar blijven de politici die begrijpen wat politieke macht is, en nog belangrijker, hoe ze het moeten gebruiken om de schijnbaar onoplosbare problemen aan te pakken?

Autoriteit is iets van vroeger
Eén van de antwoorden is dat de burger dit soort leiders niet langer lijkt te accepteren. Zoals New York Times columnist David Brooks onlangs schreef: “Instead of a crafty wielder of supreme power, Roosevelt is a kindly grandpa you would want to put your arm around for a vacation photo”. Autoriteit is iets van vroeger: “we live in a culture that finds it easier to assign moral status to victims of power than to those who wield power”.

Het grootste probleem, volgens Brooks, is dat onze maatschappij niet langer in staat is pragmatisch na te denken over hoe macht gebruikt zou moeten worden om te bouwen en te verbinden: “legitimate power is built on a series of paradoxes: that leaders have to wield power while knowing they are corrupted by it; that great leaders are superior to their followers while also being of them; that the higher they rise, the more they feel like instruments in larger designs”. Macht in westerse politieke systemen vormt altijd een dilemma tussen idealiseren en realiseren. De strijd tussen het dromen, en het realiseren van je dromen.

Het lijkt er sterk op dat we steeds meer blijven steken in het idealiseren zonder te durven doorpakken naar het realiseren. En dat we nog heel wat kunnen leren van giganten als Robert Moses en Lyndon Johnson. Waarover meer in deel 2 van dit blog.

Kay van de Linde weet als spindoctor veel over macht en leiderschap. Hij vertelt hierover op HP/deSite in een serie van vier columns.

Onderwerpen