Voor een fietser ligt de dood altijd op de loer
De laatste Tweet van het account @gecko84 dateert van de vroege ochtend van 1 augustus. Hij luidt als volgt: “Very impressed with the BBC’s coverage of the Olympics. Seems like they spent my TV license fee wisely!”
Een paar uur later is @gecko84 – Dan Harris, een 28-jarige webdeveloper en sportfanaat uit Ilford – dood. Overreden door een dubbeldeks shuttlebus die op weg was naar het Olympisch park.
Ik las over de dood van Dan Harris en ik dacht aan Mary Bowers. Mary Bowers was een jonge journaliste van The Times die begin dit jaar op haar fiets op weg naar de krant werd aangereden en in een coma belandde. Haar vriend en collega-redacteur Kaya Burgess begon zijn artikel een dag later als volgt: ‘De werkelijkheid met grote onderwerpen is dat ze je pas raken als ze dichtbij komen.’ Wat volgde, was een vernietigende analyse van de onwil van de Britse overheden om relatief eenvoudige wetsvoorstellen met betrekking tot verkeersveiligheid (zoals het verplicht stellen van een dodehoekspiegel voor trucks) in te dienen. Burgess rekende het even uit: sinds 2001 zijn er in Afghanistan 576 Britse soldaten omgekomen. In diezelfde periode vonden in Groot-Brittannië 1275 de dood in het verkeer.
Die dag lanceerde The Times, bij monde van Kaya Burgess, de campagne Cities Fit for Cycling. Er werd een acht punten tellend manifest gelanceerd, bedoeld om de Engelse wegen (met name die in de grote steden) veiliger te maken. Nog diezelfde dag spraken dertig Italiaanse wielerbloggers af om zes dagen later een Italiaanse variant te organiseren. Die beweging, Salva i Ciclisti (Red de fietsers), groeide in enkele maanden uit tot een politieke beweging. De Italianen kregen steun van alle grote landelijke dagbladen, met name van La Gazzetta dello Sport. Die krant had enkele maanden eerder hetzelfde meegemaakt als The Times: een journalist die buiten zijn schuld betrokken raakte bij een ernstig ongeluk.
De dood loert altijd, overal, maar de mannen en vrouwen van Cities Fit for Cycling en Salva i Ciclisti weigeren zich neer te leggen bij de buitensporige gevaren die fietsen in hun grote steden met zich mee lijken te moeten brengen. En met succes: enkele dagen vóór de Salva i Ciclisti-bicimanifestazione van 28 april, stemde het Romeinse stadsbestuur voor de aanleg van fietspaden langs alle belangrijke verkeersaders van de stad. Voor dat plan werd tien procent van de jaarlijks geïnde verkeersboetes gereserveerd, ruim 25 miljoen euro.
Enkele uren vóór Dan Harris’ fatale ongeluk, reed Bradley Wiggins een paar kilometer verderop naar een gouden medaille. Toen Wiggins ’s avonds van het overlijden van zijn jonge landgenoot hoorde, riep hij op om de fietshelm niet alleen voor wielrenners, maar voor álle fietsende weggebruikers verplicht te stellen. Volgens de meerderheid van de verkeersdeskundigen geen slim idee: een helm impliceert gevaar, en fietsen zou niet gevaarlijk moeten zijn.
Misschien had een helm het hoofd van Mary Bowers beschermd tegen de klap, mogelijk had een helm het leven van Dan Harris kunnen redden. Nog beter zou het zijn geweest als Mary en Dan hun afstanden in een fietsvriendelijke stad hadden kunnen afleggen. Cities Fit For Cycling heeft nog veel werk te doen.
Op zijn Runkeeper-account hield Dan Harris iedere dag bij hoeveel mijl hij op de fiets had afgelegd en welke route hij daarbij had gereden. De laatste weken was dat iedere dag dezelfde: een rode lijn, dwars door de kaart van Londen getrokken. Van zijn huis in Redbridge naar zijn baantje bij een copyshop. En weer terug. En weer heen.
Tot een shuttlebus een einde maakte aan zijn reeks.
Nu blijft @gecko84 op zijn RunKeeper-account voor altijd ergens halverwege op weg naar huis.
