Spring naar de content

Waarom we maar niks horen van Saaimans Pechtold

D66 is een partij zonder campagne. Zo lijkt het althans, want de Democraten genieten van de vakantie. Het campagneteam onder leiding van Roy Kramer en Annelou van Egmond stuurt af en toe een voorstel de media in betreffende de zorg, de woningmarkt en het onderwijs, maar voor de rest: doodstil.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frans van Deijl

Er is voor de partij van Alexander Pechtold dan ook geen enkele reden voor ophef. De bekende Kamerleden Wouter Koolmees, Kees Verhoeven, Pia Dijkstra en Gerard Schouw staan op verkiesbare plaatsen. Er zijn op de top-10 van de kandidatenlijst ook drie nieuwkomers uit sectoren die goed aansluiten bij het ‘merk’ D66: de COC-voorzitter Vera Bergkamp, onderwijsbestuurder Paul van Meenen en Steven Weynberg, directeur sociale zaken.

De lijsttrekker Alexander Pechtold geniet in eigen kring een ongekende populariteit, en intussen groeit het ledenaantal van de partij gestaag door.

Sleutelpositie
Ze hebben het politieke tij mee. In de peilingen zit D66 vrij constant op veertien, vijftien zetels en daarmee bevindt de partij zich straks bij de formatiebesprekingen in een sleutelpositie. D66 is nodig voor de Kunduz-coalitie (VVD, CDA, GroenLinks en ChristenUnie), kan het verschil uitmaken bij PaarsPlus (PvdA, VVD, GroenLinks), en zelfs bij de vorming van een links kabinet van SP, PvdA en GroenLinks zou D66 het beslissende duwtje in de rug kunnen geven.

Maar laat u niets aanpraten, de stilte rond Pechtold zou wel eens opzettelijk kunnen zijn. Onderdeel van een slinks strategisch spel, waar ze van oudsher bij D66 patent op hebben. Zo presteerde toenmalig campagneleider Ernst Bakker het in 1981 – toen Jan Terlouw lijsttrekker was – om soms in nieuwsluwe periodes de kranten te halen met een bericht als ‘Terlouw redt schaap uit sloot’, waarvan het waarheidsgehalte nooit helemaal achterhaald kon worden.

Balkenende-effect
De stilte van Pechtold zou wel eens bedoeld kunnen zijn om het zogeheten Balkenende-effect te creëren. Daarmee wordt onder campagneleiders verstaan de kunst om de mediale aandacht niet op zichzelf te richten maar op de twee grootste concurrenten, die elkaar vervolgens dusdanig naar het politieke leven gaan staan dat de kiezers zich uiteindelijk verveeld van hen afwenden. En tenslotte kiezen zij voor de outsider, de grote zwijger, de degelijke, hondsbetrouwbare Saaimans van het CDA.

Balkenende liet in de aanloop naar de verkiezingen van 2002 Ad Melkert en Hans Dijkstal het initiatief bij de aanpak van de ongrijpbare Fortuyn en het vraagstuk van de immigratie en integratie, liet hen met elkaar ruziën, zelfs op televisie. Waarna hij, de Stille Willy van het Binnenhof, er tenslotte vandoor ging met de buit, zijnde het premierschap.

Hondsbetrouwbare Saaimans
Pechtold heeft deze variant in zijn hoofd: laat de media, laat iedereen maar roepen dat de strijd op 12 september gaat tussen Emile Roemer en Mark Rutte, tussen VVD en SP, laat die twee elkaar afmaken in de televisiedebatten, laat hun achterbannen koken van ontzetting. Dan zul je zien, op woensdag 12 september, in het stemhokje dat de dolende sociaal-liberale kiezer ineens helemaal genoeg heeft van die twee kinderachtige ruziemakers.

Nog even zal die kiezer twijfelen over Diederik Samsom en Jolande Sap, maar de een is toch nog te groen en de ander te krachteloos. Waarna hij kiest voor de keurige, ietwat pedante, maar verstandige, hondsbetrouwbare Saaimans van D66. De man die op zondagen zo graag toert in zijn Volvo s80, met muziek van de Zangeres zonder Naam, de Koningin van het Levenslied, keihard aan. Deze misschien?