Mevrouw Samsom en de lippen van Wilders
Nu zal ik niet opnieuw zeggen dat Samsom de beste was of de meest sexy, dat staat ook al op Twitter. Wat de lijsttrekkers vooral deden in een uur Knevel en van den Brink gisteravond was met onnavolgbare cijfers strooien waarvan ik me afvroeg of het wel wáár was en hoe we dat zouden kunnen controleren. Af en toe ‘kostte of scheelde iets één miljard of twee miljard’ of ‘een paar honderd miljard’. Nu kan ik me niet eens voorstellen wat een miljard is, laat staan dat het iets zegt over wat zij, die lijsttrekkers, nu écht willen doen/bespreken/veranderen/of juist hetzelfde houden in Nederland.
Zo was er veel tijd over om op andere dingen te letten. Ik vroeg me bijvoorbeeld af hoe de vrouw van Samsom eigenlijk eruit ziet en hoe zij haar gezin bestiert. Ik heb haar gevonden, ze heeft een leuk gezicht. Een beetje zoals Sonja Bakker maar dan leuker. Hoewel ze graag uit de media blijft (las ik) zei ze in 2007 tegen Esta dat ze soms wel moe wordt van debatten tot vier uur ’s nachts maar dat Samsom gelukkig iedere dag hun dochtertje naar school brengt. Zou hij dat nog steeds doen?
Iets anders wat me opviel: in zijn één op één debat met Buma over Europa werd ingezoomd op Wilders’ gezicht als hij luisterde. Als je goed oplette (en als je het eenmaal had gezien kon je het niet meer niét zien) likte Wilders steeds aan zijn lippen. Heel snel: lippen tuiten, tongetje naar buiten, tongetje over lippen. Ik denk minstens vijftien keer achter elkaar vanaf het moment dat het me opviel. Het was een Lucky TV filmpje zonder dat iemand er iets aan hoefde te monteren.
Verder vroeg ik me af waarom de beste mannen steeds precies hetzelfde saaie donkerblauwe pak aantrekken. Met een stropdas in rood of lila. Allemaal?! Ik fantaseerde over spannendere stropdassen ook al houd ik niet eens van spannende stropdassen. Maar gewoon, eentje met een streepje, een stipje, een afwijkend kleurtje. Een dunne zoals Hedi Slimane ze maakte voor Dior, of een met een naakte vrouw er op. Of met olifanten. Of met de Surinaamse vlag. Nouja, zoiets. Ik dacht na over de prominente rol die de stropdas heeft in Fifty Shades of Grey. Heeft een van hun zijn das wel eens om zijn vrouw haar polsen gebonden?
Of, een ander kleur pak? Grijs? Met een streepje? Taupe? Aubergine?
Het doet er niet echt toe, natuurlijk. Ik wil ook wel iets zeggen over de inhoud. Namelijk: dat ik me bij geen van de besproken punten aangesproken voel. Ik ben een vrouw van bijna dertig met een leuk (klein) huisje in een inspirerende grote stad, met gezonde kinderen, genoeg werk en fijne vrienden. Mensen zoals ik mogen eigenlijk niet meepraten over politiek, want wij hebben ‘gemakkelijk praten’, wordt er dan gezegd. Dat is waar. Ik kan me niets voorstellen bij de problemen van een rokende, werkloze vrouw uit Den Haag of een vrachtwagenchauffeur uit Tjietjerksteradiel. Ik maak me weinig zorgen over mijn baan of mijn huis, en ik ga nooit naar de huisarts en ik hoéf geen nieuwe heup als de oude versleten is als ik zeventig ben (u mag me hieraan houden over veertig jaar).
Deze politiek gaat niet over mij. De problemen die mij aan het hart gaan zijn heel andere. Ik kan er zomaar een paar noemen, in willekeurige volgorde. Hoe we kinderopvang flexibeler kunnen maken voor werkende moeders. Hoe we onze middeleeuwse schoolsystemen kunnen aanpassen zodat onze hoogsensitieve, hoogintelligente kinderen met concentratieproblemen er ook nog iets aan hebben. Hoe we onderwijs relevanter maken en innoverende studies stimuleren. Hoe we de waarde leren inzien van kunst en cultuur. Hoe we omgaan met slinkende grondstoffen, met de klimaatveranderingen, en met wereldse crises, hoe we langzaam afstappen van overdreven consumentisme zodat onze (klein)kinderen later ook nog iets kunnen eten. Hoe we leren dat auto’s echt schadelijk zijn en andere dingen die we ‘normaal’ vinden. Hoe we vrouwen- en kinderhandel aanpakken, hoe we mensen zouden kunnen helpen die in nood zijn op andere plekken op deze aarde en niet onze ogen sluiten voor zaken die zich ver van ons bed afspelen. Het nieuws na het debat, met de bebloede lichamen op straat in Syrië, was de illustratie die hierbij hoort.
Ik ben bevoorrecht, ja. Wellicht (en ik ben vast niet de enige). Ik begrijp het als de politiek voorlopig enkel wil praten over relatief kleine welvaartsproblemen van burgers waarin ik mezelf niet kan verplaatsen. Zolang schrijf ik over stropdassen met prints.
