De schipbreuk van Nadja Drygulla
Enkele weken geleden verscheen de Duitse roeister Nadja Drygulla voor het eerst sinds de Olympische Spelen weer in het openbaar. Daar, op de Spelen, na haar verplichtingen als lid van de Vrouwenacht, was ze plotseling verdwenen.
In de kantine van haar oude roeiclub in Rostock beantwoordde ze enkele vragen van een Duits persbureau.
Op de avond van de derde augustus spreekt Michael Vesper, de chef de mission van de Duitse Olympische ploeg, op een Londense hotelkamer anderhalf uur met Nadja. De witblonde roeister huilt bijna onafgebroken. Vesper legt haar enkele opties voor.
Vertrekken is er daar één van.
Nadja stelt voor om dat dan maar te doen. Onmiddellijk.
De man tegenover haar houdt haar niet tegen.
De volgende ochtend, om half negen, stapt Nadja Drygulla op de trein. Als haar teamgenoten aan het ontbijt zitten, bevindt zij zich ergens onder het Kanaal. Op weg naar huis, naar Rostock, op weg terug naar de bron van alle ellende.
Daar, in Rostock, wacht Michael op haar. Michael Fischer is haar vriend en een bekende verschijning in en buiten Rostock. Ooit een veelbelovend roeitalent dat als stuurman eens tweede was geworden op de Wereldkampioenschappen voor -18 jaar. Roeien doet Michael Fischer al jaren niet meer, zijn lokale bekendheid is verworden tot nationale beruchtheid. Nadja´s vriend noemt zichzelf een autonome nationalist. Autoriteiten spreken voor het gemak liever van een bezeten neonazi. Hij behoort tot een harde, gevaarlijke kern van nauwelijks twaalf man, die neonazistische marsen organiseert waarbij regelmatig journalisten, politiemensen en onschuldige omstanders worden aangevallen.
Het duurt een tijdje alvorens de roeiclub – waarvan Nadja en Michael allebei lid zijn – doorkrijgt in welke kringen een van haar leden verzeild is geraakt. Het voorstel om het voormalige roeitalent met onmiddellijke ingang te royeren behaalt onvoldoende stemmen en het bestuur beslist dat het Michael nog een tweede kans zal geven.
Die tweede kans komt er nooit. Een dag na de bestuursvergadering levert Michael zelf zijn lidmaatschap in. Steeds verder raakt hij verstrikt in het neonazistische netwerk dat niet bij de gemeentegrenzen van Rostock ophoudt. De politie houdt Michael en zijn nieuwe vrienden nauwlettend in de gaten.
Intussen heeft hij verkering gekregen met Nadja, een roeister en studente aan de politieschool.Ze studeert af en wordt agente, terwijl ze zich ondertussen voorbereidt op de Spelen van Londen. Daar, op de baan van Eton College, ligt de beloning voor jaren ploeteren op haar en haar teamgenoten te wachten.
Zo ver komt het dus niet.
In de zomer van 2011 wordt er in de buurt van Rostock een neonazistisch concert georganiseerd. De politie, Nadja´s werkgever, is er aanwezig om de rust te bewaren en de nummerplaten van de bezoekende auto´s te controleren. De dienstdoende agent schrikt als hij één van de nummers invoert: de auto voor hem staat op naam van een collega.
Nadja heeft haar auto een dagje uitgeleend aan haar vriend.
Als gevolg van haar stilzwijgen over de verhouding met een als gevaarlijk bekendstaande neonazi, wordt Nadja Drygalla in september 2011 ontslagen door haar werkgever.
Ze is ten einde raad: de Spelen zijn over nauwelijks tien maanden weg en van de ene dag op de andere heeft ze geen inkomen meer. Voorzitter Hans Sennewald, die eerder besloot Michael nog een kans te geven bij zijn club, regelt een betrekking voor haar in het Duitse leger. Daar kan ze, gebruikmakend van de speciale topsportregelingen, meer dan voldoende tijd krijgen om zich voor te bereiden op Londen.
Op de Spelen blijkt er voor de Duitse vrouwen-Acht geen podiumplaats in te zitten; de ambitie blijft steken in de hoop. Dan, enkele dagen later, als het team nog in het Olympisch Dorp verblijven en daar genieten van wat het Olympische gevoel moet zijn, verschijnt er een artikel in de Guardian, waarin het publieke geheim van Nadja Drygalla voor de wereld wordt geopenbaard. Het bericht wordt door alle kranten en tijdschriften overgenomen: Drygalla Nazibraut, schrijft een krant.
De volgende dag is ze vertrokken. Wie weet voorgoed.
De liefde heeft haar tot zinken gebracht.
