Spring naar de content

Waarom Ons Soort Mensen paars wil

Veel weldenkende mensen zijn voorstander van een paars kabinet. Hoe komt dat?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Roelof Bouwman

Nogal wat Nederlanders hebben de afgelopen tien jaar heimwee gehad naar paars. Heimwee dus naar de jaren tussen 1994 en 2002 toen we werden geregeerd door twee opeenvolgende kabinetten van PvdA, VVD en D66. Dat die heimwee slechts zelden hardop werd verwoord, had een speciale reden.

Ad Melkert, Hans Dijkstal en Thom de Graaf
Sinds de Fortuynistische revolte van 2002 was het namelijk bon ton  – óók voor supporters van paars – om te doen alsof je best begreep waarom Ad Melkert, Hans Dijkstal en Thom de Graaf toen enorm klop van de kiezers hadden gekregen. Want ja, hoewel je het met ‘de oplossingen’ van Pim Fortuyn natuurlijk ‘niet eens hoefde zijn’, was het wel zo dat hij ‘bepaalde dingen’ had weten ‘te benoemen’ en ook dat hij zo ‘de kloof tussen burger en politiek’ had weten te verkleinen. Et cetera, et cetera.

Hoe vaak zijn we de afgelopen tien jaar wel niet op zulk geprevel getrakteerd? Je merkte vaak direct dat de betrokkenen er niets van meenden en dat ze het diep in hun hart een grote schande vonden dat paars in 2002 niet verder had kunnen regeren.

Sinds VVD, PvdA en D66 in de opiniepeilingen goed zijn voor een virtuele Kamermeerderheid (bij de verkiezingen van 2006 en 2010 was dat niet het geval), wordt er voor het eerst sinds de eeuwwisseling weer onbesmuikt gespeculeerd over een voortzetting van paars. Wat zou daarvan de achterliggende reden kunnen zijn? Anders dan voorheen kan de attractie van een paars kabinet onmogelijk zijn gelegen in de omstandigheid dat het CDA niet meedoet. Die partij immers gaat woensdag rond de twaalf Kamerzetels halen en heeft dus te weinig gewicht om een stempel te kunnen drukken op welke regeringscoalitie dan ook.

Heimweefactor 
Er moet dus iets anders aan de hand zijn. Zou de zojuist gesignaleerde heimweefactor wellicht een rol spelen? Ik vermoed van wel. Voor veel Nederlanders die zichzelf als ‘weldenkend’ beschouwen is in 2002 een wereld ingestort. Omdat in de vaderlandse politiek opeens thema’s ter discussie werden gesteld (de multiculturele samenleving, de islam, de Europese eenwording, ontwikkelingshulp, het milieu) die jarenlang ongenaakbaar waren geweest en ook omdat dat veelal gebeurde door nieuwbakken politici, afkomstig van buiten het Haagse kartel.

Toen Roemer door het ijs zakte bleek Samsom, hier zonder nieuwe stropdas, enorm fris en dynamisch te zijn.

Met het imploderen van de LPF leek de boze, anti-paarse droom aanvankelijk al in 2003 voorbij. Maar daarna kwam Geert Wilders en begon de ellende weer van voren af aan. Trouwens, ook de SP gaat natuurlijk niet vrijuit. Jarenlang werd de partij in progressieve kring beschouwd als een ongevaarlijke wederopvoering van de CPN. Maar toen Emile Roemer richting de veertig zetels ging en ook nog eens duidelijk werd dat hij het méénde met zijn euroscepsis (“Over my dead body“), werd de aandacht haastig verlegd naar Diederik Samsom en zijn nieuwe stropdas. Bij nader inzien bleek de PvdA-voorman opeens enorm fris en dynamisch te zijn.

Juist daarom is een derde paars kabinet voor sommige mensen zo belangrijk: omdat op die manier een mooi symbolisch punt kan worden gezet achter tien donkere jaren vol volkse en onaangepaste politici met volkse en onaangepaste standpunten. En we weer verder kunnen gaan waar Ons Soort Mensen in 2002 was gebleven. Wie had ooit gedacht dat de wraak van Ad Melkert zo zoet zou kunnen zijn?