Ik zweef nog steeds
De nabeschouwing (vooral Femke Halsema, Maarten van Rossem en Kay van de Linde) vond ik een stuk interessanter dan het debat zelf. Misschien zijn journalisten of oud-politici gewoon betere politici dan politici zelf. Nog steeds zou ik het liefste Adriaan van Dis als premier willen, of anders Van Rossem of Halsema (of anders collega Frans van Deijl)
Maar ja, journalisten zijn nu eenmaal journalist geworden (of schrijvers schrijver) en geen politici. De mensen die op de middelbare school politieke interesses hadden waren niet altijd de leukste mensen. Het lijkt me ook een draak van een beroep, ik vraag me af of er een weldenkend mens bestaat dat de nuance begrijpt én ook een levensgenieter is, die verkiesbaar wil zijn. We moeten ze maar dankbaar zijn, die mensen op wie u kunt stemmen vandaag, dat zij de lousy job op zich willen nemen.
Ik ben een zwevende kiezer. Een links-zwevende: in het verleden kleurde ik de hokjes rood van Job Cohen en Femke Halsema, Wouter Bos en ja, zelfs een keer van Jan Marijnissen. Volgens de stemwijzer dit jaar zou ik het meest voelen voor de Partij voor de Dieren. Ik heb daar serieus over nagedacht. Als ze niet ‘Partij voor de Dieren’ zouden heten, zou ik het doen.
Samsom vertoont het charisma van Obama
Voegen debatten iets toe voor een zwevende kiezer? Terecht merkte Kay van de Linde op in de nabeschouwing van het NOS debat dinsdagavond (op uitzendinggemist op minuut 30:04) dat bijvoorbeeld de keuzes voor bepaalde kandidaten van eindredacties ook invloed hebben. Wie mag bijvoorbeeld in een premiersdebat spreken en wie niet? Waarom mocht Jolande Sap van de NOS dinsdag niét meedoen in het laatste stukje? En ja, ook ik ben er gevoelig voor: half onbewust neem je aan dat de mensen (alleen mannen dus) die steeds naar voren worden geschoven, de enigen zijn die ertoe doen. En daarvan was Samsom de beste, met zijn rustige toon en ik-begrijp-het-allemaal-beter-dan-jullie lachje, met zijn sympathieke gezicht en af en toe een scherpe, intelligente opmerking. Met zijn charisma dat overeenkomsten vertoont met dat wat Obama had tijdens zijn campagne in 2008, zijn lichte idealisme, en zijn ‘hoop’.
In voorgaande jaren volgde ik nauwelijks debatten omdat ze, net als nu, vooral gaan over niets wat te controleren valt. De punten die ik echt belangrijk vind, die ik in dit stukje beschreef, worden toch niet besproken. Ik ben zo iemand die op een persoon stemt die me sympathiek lijkt. U mag zeggen dat het naïef is. Gevoed door media, door de woorden van die persoon, maar evengoed door zijn of haar uiterlijk en charisma en of hij of zij mooi kan spreken en speechen. God, je moet het toch ergens op baseren.
Zwevend het stemhokje in
Op het laatste moment was er een twijfel: zo’n zeven van mijn honderden niet bijzonder politiek-geïnteresseerde Facebookvrienden, postten iets over een ZZP boete. Ja, al mijn vrienden werken in de creatieve sector en zijn net als ik ZZP-ers. Ben ik een dief van mijn portemonnee als ik op Samsom stem? Idealisme is natuurlijk leuker als het jezelf niet schaadt.
Inmiddels, ik houd de timeline van Facebook momenteel in de gaten, zijn er al een paar Partij voor de Dieren-stemmers. En ik ben (net als heel veel andere mensen die het misschien niet toegeven) niet alleen beïnvloedbaar door (lijsttrekkers)debatten en het uiterlijk van kandidaten, maar ook door peers.
Ik trek nu mijn jas aan. Nog precies vijfhonderd meter kan ik twijfelen…
