Eindelijk! Mijn grote mond wordt beloond
Ik was twaalf en ging naar de middelbare school, op de fiets, van Sleen naar Emmen. Ik vond het ontzettend spannend, die eerste dag. Ieder uur wisselen van lokaal. Ieder uur een andere leraar. Ieder uur een run op de tafels achterin de klas, want als je er daar een van veroverde, zat je ideaal de rest van het jaar.
Hoe de eerste twee uren verliepen, kan ik me niet meer zo goed herinneren. Het derde uur hadden we Engels, van meneer Hemmen. Hij zag er met zijn niet zo grote gestalte, kalende hoofd en snor uit als een echt Brits heertje, vond ik, en hij sprak vanaf minuut één alleen maar Engels tegen ons. Dat was even wennen.
De liniaal van meneer Hemmen
Het was mij met enig gesmijt van tassen gelukt een tafel achterin de klas te bemachtigen. Omdat het heel makkelijk was om dat Engels van meneer Hemmen te negeren, duurde het niet lang of ik zat de clown uit te hangen. Grapjes te maken. En gekke geluiden. Op mijn allereerste dag op de middelbare school.
Meneer Hemmen schraapte zijn keel eens. Keek streng naar de klierende brugger achterin. Ik hield even mijn mond, maar als snel trok ik ‘m weer open. Tot de liniaal van meneer Hemmen met een klets op het schoolbord belandde. Ik zat op dat moment achterstevoren op mijn stoel en vloog tegen het plafond van schrik. “Miss De Vries”, sneed de stem van Hemmen door de klas, “Please leave the classroom.” Ik moest me gaan melden bij de conciërge, daar om twee nieuwe bordenwissers vragen en dan in de aula gaan staan. Op het middelste tegeltje om precies te zijn, voegde meneer Hemmen er fijntjes aan toe.
Met een hoofd als een boei verliet ik het lokaal. Eruit gestuurd! Op mijn allereerste dag op de middelbare school! Bedremmeld klopte ik aan bij de conciërge, die natuurlijk meteen wist hoe laat het was. Hij probeerde streng te kijken terwijl hij me de bordenwissers gaf. Daarna duurde het even voor ik de middelste tegel van de aula had gevonden – de vloer bestond uit een mozaïek van tegeltjes. Na tien minuten wiebelen op de tegel kwam meneer Hemmen me weer halen. Ik had mijn lesje geleerd en had voorlopig geen grote mond meer. Of in ieder geval voor zo lang die les duurde.
Beloond voor een grote smoel
Mijn brutale waffel was al voor ik naar de middelbare school ging bekend bij iedereen in mijn omgeving. Maar pas daarna is ‘ie echt legendarisch geworden. En het gekke is: tegenwoordig krijg ik geen straf meer als ik ‘m opentrek en bijvoorbeeld kritiek lever op het abominabele commentaar van Mart Smeets en co op vrouwenkoersen. Tijdens de Olympische Spelen was dat immers tenenkrommend, het was denigrerend, respectloos en gespeend van elke kennis.
Nee, tegenwoordig word ik beloond voor mijn grote smoel. Ik mag tijdens het WK wielrennen deze week in Limburg co-commentaar geven. Tijdens de ploegentijdrit voor vrouwen, aanstaande zondag, bij de Limburgse tv-zender L1. En tijdens de wegkoers voor vrouwen, volgende week zaterdag, bij Gio Lippens op Radio 1. Laat het meneer Hemmen maar niet horen.
