‘Wat deed ik fout, landgenoten?’
Lieve landgenoten,
Noordeinde, donderdag 13 september 2012
ik schrijf u dit dagboek opdat in ieder geval duidelijk mag worden hoe ik, de Majesteit, zelf tegen deze formatie aankijk. Want aan de kant gezet, ik kan het niet anders omschrijven, aan de kánt gezet ben ik.
En kijk nou voor wie! Vanmiddag, donderdagmiddag, hoorde ik het, toen Alex kwam binnenzeilen. “Godbetere het: Henk Kamp. Henkie Kamp,” schreeuwde hij uit. “Ik weet het jongen,” riposteerde ik. “De man die elke ochtend zelf zijn schone overhemd strijkt.” Hoe is het mogelijk.
“Wat kan Henkie Kamp dat ik niet kan, mam?”
“Zijn eigen overhemd strijken?” probeerde ik nog. Maar Alex is ontroostbaar. Het was zo’n mooie kans geweest voor ‘m, om er een beetje in te geraken.
“Is Máxima al droog?” vroeg ik om ‘m op te vrolijken. Hij zag de grap er niet van in.
‘s Middags Piet Hein Donner langs gehad en Gerdi Verbeet. “Aan de koekjes ligt het echt niet, majesteit,” zei Piet Hein en nam er nog een. Toen waren we wel ongeveer uitgepraat. Wat valt er te bespreken als ik niet mag spreken? Gerdi, dat valse kreng, heb ik lekker lang laten wachten. Wil zelf een beetje koningin spelen.
Noordeinde, vrijdag 14 september 2012
Lieve landgenoten,
Het is vrijdagmorgen, verkenner Henk heeft net Mark Rutte ontvangen. Ik zit in mijn werkkamer, de thee is gezet, de koekjes liggen klaar. Voor de hekken van mijn paleis staat een verdwaalde toerist. Het regent in zijn capuchonnetje. Ik heb net Alex om een wandelingetje gestuurd. “Koop maar iets leuks bij de Bonnetterie, schat.” Hij zit met zijn handen in het haar. Als-ie niet stampvoetend door de gangen loopt. “Veertig jaar opleiding, en waarvoor?” schreeuwde-ie.
Ik hoor op radio 1 Fransje Weisglas zijn verbazing uitspreken over de gevolgde procedure. Goed zo Frans. “Het geheim van het Paleis is ingeruild voor de achterkamertjes van de Tweede Kamer.” Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen. Bijna dan. Wat deed ik fout, landgenoten?
De verkenner had een uur nodig met Mark Rutte. Een fluim is het. Vergeef me de uitdrukking. Het enige goede wat er tot nog toe van de nieuwe procedure is gekomen dat ik niet opnieuw met Geert Wilders heb hoeven thee drinken. En met die rookworst natuurlijk, uit Sambeek.
Mark Flutter op de radio: “Ik heb de verkenner gezegd dat hij eerst zou moeten onderzoeken een kabinet waarvan tenminste deel uitmaken VVD en Partij van de Arbeid. Ik zou zo’n informatie ook spoedig ter hand willen nemen met partijen.”
“Ik heb de verkenner gezegd”. Wat is er mis met: “Mijn advies aan de koningin was…”?
Samsommetje wil met de SP erbij, hoor ik. Jaja, zo gaan we nog wel een tijdje door. Straks wil die rookworst niet met de VVD, en die pruik wil waarschijnlijk opeens met iedereen. En anders gaat ie huiliehuilie doen. En Buma’tje, ach Buma’tje, wat heb ik met je te doen.
Niet dat het bij mij veel anders toeging hoor, dan bij verkenner Henk. Dat durf ik best toe te geven. Maar het was hier wel een stuk gezelliger.
Ruud belt weer eens. Of we niet gewoon ons eigen formatiespelletje kunnen beginnen. Zijn handen jeuken, zegt-ie. Ik weet nog wel wat anders dat jeukt. Ach, Ruudje.
“Ik denk niet dat de jongeheren dat op prijs zullen stellen, Ruud,” wimpel ik hem tenslotte af. Hij denkt dat ze uiteindelijk wel weer bij me terugkomen. “Ik weet het niet, Ruud,” antwoord ik. “Eerst maar eens kijken hoe het dinsdag gaat. Ik moet ook de hele troonrede nog repeteren.”
Landgenoten, ik zeg het maar ronduit. Ik weet niet of Alex zich dan in kan houden, dinsdag.
