Bij deze verkiezingen is de keuze heel duidelijk
Een tijdje terug noemde ik, weliswaar in een heel andere context, een essay van Isaac Asimov over Sovjet science fiction. Hij stelde daarin dat de twee thema’s waar de westerse sci-fi voornamelijk om draait: ‘wat als…’ en ‘als toch eens..’ niet aan de orde waren. In plaats daarvan schreef men over het thema: ‘Als het zo door gaat…’
En dat was nou juist het thema van president Obama’s toespraak eerder deze maand op de Democratische Conventie. En mijn conclusie is dat dat prima zou zijn.
Obama kon niet beweren dat alles zo geweldig is, want dat is niet zo. Hij moest het doen met de cijfers die er liggen. Wat hij wel kon doen was beloven dat het allemaal een stuk beter zal worden als hij herkozen wordt en een stuk slechter als dat niet gebeurt.
En daar is een boel voor te zeggen. Als Obama herkozen wordt zullen we in 2014 bijna allemaal een ziektekostenverzekering hebben. Dat is enorm belangrijk. Financiële hervormingen zijn ook van belang – en daar is hij mee bezig. Er is een goede kans dat er tijdens zijn presidentschap een economisch herstel zal plaatsvinden en dat de cijfers dan positief voor hem zullen uitvallen.
Er zijn nogal wat kritische geluiden te horen geweest van mensen die iets anders van hem hadden willen horen… maar wat? Hij kon moeilijk de conventiespeech van Clinton nog eens dunnetjes overdoen en hij had geen grote nieuwe voorstellen te presenteren.
Hij zei wat hij wilde en moest zeggen en deed dat goed.
Niet het moment om eisen te gaan stellen
Ik heb me hard gemaakt voor een economische politiek à la Keynes sinds de crisis begon. Ik was een van de weinigen mensen die negatief was over president Obama’s acceptatie speech in 2009 omdat hij niet leek te begrijpen dat de markt in de VS lijdt onder een te kleine economische vraag; ook was ik zwaar teleurgesteld over de veel te geringe stimulans die Obama aankondigde om de economie op gang te krijgen. Dus, ben ik nu weer van slag omdat Obama het in zijn conventietoespraak eigenlijk helemaal niet heeft gehad over het probleem van vraag in de markt? Laten we de waarheid maar onder ogen zien: het grote publiek begrijpt de Keynesiaanse economievisie niet. De president kan dat proberen te veranderen en ik heb hem ook herhaaldelijk gevraagd dat te doen, maar niet twee maanden voor de verkiezing.
We weten dat deze regering wel degelijk bezig is de vraag te vergroten. De American Jobs Act, die een jaar geleden voorgesteld werd en door de Republikeinen werd gesaboteerd in het Congres, was een Keynes-achtig plan; en dit is het soort voorstellen waar de mensen om Obama heen zich hard voor maken. Het is vrij zeker dat er pogingen zullen komen om vraag te stimuleren als Obama wint; meer kan je op het moment ook niet verwachten. Het is heel jammer dat dit onze positie is, maar dat is nu eenmaal zo en het zou contraproductief en irrealistisch zijn om van Obama te vragen dat hij deze discussie op dit moment voert.
Duidelijke zwendel
Tom Edsall, hoogleraar journalistiek aan de Columbia University, heeft laatst voor de New York Times een goed stuk online gezet over een van de dingen uit Paul Ryans begroting, waar hij liever niet over praat: de enorme, niet nader gespecificeerde, bezuinigingen op de collectieve uitgaven.
Edsall schreef: ‘Waar ik nog niet genoeg mensen over gehoord heb is dat de begroting van Ryan een zwart gat van 897 miljard dollar bevat: enorme, maar niet verklaarde bezuinigingen op onderdelen als: onderwijs, levensmiddelen en toezicht op medicijnen, veiligheid op de werkvloer, milieubescherming en ordehandhaving. Hoe deze bezuinigingen- waarvan de omvang verbijsterend is- gerealiseerd moeten worden blijft een geheim.
Edsall gaat gedetailleerd in op wat er allemaal in dat zwarte gat verstopt zit, dat heb ik bij anderen nog niet gelezen; hij laat zien dat alles wat Ryan claimt hierdoor op losse schroeven komt te staan.
Maar mag ik even zeggen dat het al vanaf het begin duidelijk was dat de begroting een grote zwendel was. Dit heb ik meer dan twee jaar geleden in mijn column geschreven: ‘Laten we tenslotte het eens hebben over die bezuinigingen. In de eerste tien jaar moeten die gehaald worden uit een groei van nul op de collectieve uitgaven, waaronder alles valt; van energiemaatregelen tot rechtspraak. Dit zou neerkomen op 25 procent minder geld, als je rekening houdt met inflatie en bevolkingsgroei. Hoe moet zo’n grote bezuinigingsoperatie worden bereikt? Welke regelingen en programma’s moeten dan worden geschrapt? Ryan zegt er niets over.’
En toch was de incrowd van Washington tot kort geleden het er over eens dat Ryan het overheidstekort serieus zou kunnen aanpakken, en dat hij daar ook een uitgewerkt plan voor had- hij kreeg zelfs een grote prijs voor zijn verantwoordelijke aanpak van de belastingen.
Dit verhaal gaat dus niet alleen over Ryan. Het gaat er ook over hoe de gevestigde orde zich liet inpakken door zo’n duidelijke oplichter, ook al waarschuwden heel wat mensen dat daar geen twijfel over mogelijk is: een oplichter is het.
