Spring naar de content

Emile Roemer gaat de kerst niet halen

Een jaar geleden riep HP/De Tijd hem uit tot Man van het Jaar, maar tot ons leedwezen voorzien wij een half jaar later alweer het politieke einde van SP-leider Emile Roemer. 

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frans van Deijl

Tot ons leedwezen, inderdaad, want Emile is een man die je al bij de kennismaking meteen bij zijn voornaam noemt. Een goeie vent, zoals ze in Brabant zeggen. Geen kwaad bij. Geen rat, geen slang. Meer Bambi.

Donderdag zagen we hem in debat met Diederik Samsom, de sluwe vos die de SP-achterban tijdens de campagne onder mooie woorden van samenwerking aan zich had gebonden en ondertussen leegvrat, maar die daar nu helemaal niets meer van wilde weten.

Roemer zei dat Samsom geen enkele poging had gedaan om samenwerking te zoeken met zijn partij en met D66 en het CDA. De verkiezingen waren amper voorbij of Samsom vleide zich neer aan de voeten van Mark Rutte.

Samsom probeerde zich eruit te praten, maar tenslotte was het Rutte die meldde dat Samsom de SP er wel bij had willen hebben, maar dat hij, Rutte, daar niet van was gediend en het zelfs had tegengehouden.

Emile Roemer kon Mark Rutte in het debat niet de baas. En Samsom greep zijn kans

Roemer: vernederd en geknakt
Wij zagen Roemer zoals we hem nog niet eerder hadden gezien. Hij was woedend, diep teleurgesteld, vernederd. Afhangende schouders, de tranen konden ieder moment uit de donkerbruine ogen ploppen. Geknakt, er is geen ander woord voor. Een maand geleden was hij de virtuele premier, en ons Emile was dat zelf nog gaan geloven ook. Nu stond hij met lege handen, al kon hij op feestjes in Boxmeer nog wel volhouden dat hij geen zetels had verloren en dat, om met Ronald van Raak te spreken, er in ieder geval brons was binnengehaald.

Misschien was er ook teleurstelling over het eigen functioneren en de eigen tekortkomingen. Sinds Roemer de kar trok bij de SP, hadden zijn concullega’s hem met een zekere welwillendheid bejegend. Ze vonden het ook wel een verademing na Marijnissen en Agnes Kant een socialist te zien die zeer aardig was in de omgang en, nog belangrijker, met wie je kon lachen.

De hyena’s grepen in
Maar toen de SP-voorman te groot dreigde te worden, en in de peilingen lange tijd zelfs leek af te stevenen op het premierschap, grepen de hyena’s in. Eigenlijk al in het allereerste televisiedebat, schoffelde Mark Rutte hem onderuit met zijn ongeëvenaarde kennis op het gebied van overheidsfinanciën, het gecompliceerde ontslagrechtstelsel, de hypotheekrenteaftrek, de verhoging van de btw en eventuele alternatieve dekkingen, de oprekking van de pensioenleeftijd, Europa niet te vergeten. De rest volgde het bloedspoor dat was getrokken, en bezorgden Roemer een langzaam, pijnlijk einde.

De afgelopen dagen moet bij Roemer zelf ook het belletje zijn gaan rinkelen: ‘misschien heb ik toch iets te hoog gegrepen’.

Emile Roemer met zijn potentiële opvolger Renske Leijten

Roemer niet de oppositieleider
Betwijfeld moet worden of het nog wat met Roemer wordt in een eventuele rol straks als oppositieleider. Hij heeft concurrentie van Wilders en Pechtold, die verbaal vaardiger en strategisch sterker zijn. Bovendien valt te bezien of Roemer zijn rancune jegens de PvdA weet te beteugelen. Onmiddellijk schieten ons de beelden in herinnering van een immer getergde, gefrustreerde en uiteindelijk meelijwekkende Joop den Uyl in het eerste kabinet-Van Agt (1977-1981), dat er kwam nadat de formatie voor het voor de hand liggende tweede kabinet-Den Uyl was mislukt.

Ze wachten nog even op de installatie van Rutte-2, en dan zal Emile Roemer zich na enig aandringen van partijvoorzitter Jan Marijnissen op een mooie najaarsdag terugtrekken. Zijn opvolger liep zich de laatste weken al opzichtig warm: Renske Leijten, nummer twee op de kandidatenlijst. Anders dan Roemer een dossiervreter, fel, maar niet zo agressief als Agnes Kant, en een stuk jonger dan ons Emile.