‘Haren’ moet een keer kunnen, toch?
‘Haren’ was heus niet zo’n slagveld als sommige media ervan maakten. Oké, er vielen een paar gewonden, de vernielingen waren aanzienlijk, maar ach, matpartijtje. Moet kunnen.
Vroeger waren er riddertoernooien om de mannelijke driften bot te vieren. Van meer recenter datum zijn de nozemrellen, de krakersrellen, de eeuwige voetbalsupporters. Bij gebrek aan een oorlog, moeten de jongelui toch af en toe iets hebben om tegenaan te trappen en omver te duwen.
Ze mogen al zo weinig. Vechten is al helemaal uit den boze. Kijk maar op het schoolplein: Jantje krijgt een klap, en slaat niet terug, maar meldt het netjes bij juf, die hem dat zo heeft geleerd, want ‘zo gaan wij hier met elkaar om’. Zij bedoelt dat vrouwen zo met elkaar omgaan. Mannen, meesters zullen er sneller op los timmeren.
Mijn kinderen voetballen en als een tegenstander een moedwillige overtreding maakt, dan zijn alle ouders aan de kant meteen hevig ontdaan en laat de scheidsrechter de zondaar zijn excuses aandienen.
Mijn pedagogische advies aan mijn zoon zou zijn: pak ‘m terug, al is-ie een kop groter dan jij, maar je pakt ‘m terug. Daarna meld je je maar bij juf, meester of de trainer.
Feminisering van de samenleving
Het is overdreven te stellen dat ‘Haren’ de schuld is van het overschot aan juffen in het basisonderwijs, aan de feminisering van onze samenleving. Maar onmiskenbaar verweken we met z’n allen, schrikken we al gauw van een vechtpartij die uit de hand loopt.
Ooit was ik in een restaurant getuige van een vechtpartij die mij hevig beroerde. Een man kreeg een stomp recht in zijn gezicht van een andere man, geen idee wat de reden was. Het slachtoffer bloedde gelukkig niet, maar het gezicht zwol behoorlijk op. Uren later was ik nog van de kaart en ik verbaasde me daarover, want het was bij die ene, rake klap gebleven en het slachtoffer had op tijd weg kunnen komen.
Ik denk dat ik zo was geschrokken omdat ik haast nooit fysiek geweld om me heen zie. Mijn woonplaats is een oase van rust. Sowieso is het aantal misdrijven in Nederland betrekkelijk laag.
Betrekkelijk onschuldig
We zijn ons kapotgeschrokken van ‘Haren’ omdat we het niet kennen, niet verwachten, omdat het nieuwsaanbod in het weekend luw was en de herrie prachtige plaatjes opleverde.
Hoe betrekkelijk onschuldig ‘Haren’ eigenlijk was, bleek de volgende dag, toen verschillende raddraaiers zich aangaven bij de politie. En dat deden ze vaak in gezelschap van hun vader en moeder… de schatten!
