Spring naar de content

Als moeder moet je sexy blijven

Eerst iets anders. Vroeger klaagde mijn vader wel eens over moeders op het schoolplein. “Ze nemen geen moeite meer om een lippenstiftje op te doen,” zei hij dan. 

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Pauline Bijster

Nu begreep ik nooit zo goed waarom vreemde vrouwen lippenstift zouden moeten opdoen voor mijn vader, laat staan voor hun kinderen. Maar zijn punt ging natuurlijk niet echt alleen over het schoolplein. Het ging over Nederlandse vrouwen: zodra zij moeder worden laten ze zichzelf een beetje gaan.

Haren eraf, kleding moet vooral ‘lekker zitten’
De pondjes komen er aan, het haar gaat er af, kleding moet vooral lekker zitten, comfort boven alles. Nu is dit denk ik, sinds de jaren dat hij op het schoolplein stond, wel iets veranderd. Vrouwen in Nederland zijn de laatste jaren stijlbewuster geworden, bevestigden ook de modedeskundigen die ik sprak voor een artikel over de Hollandse vrouw in HP/De Tijd nummer 5. Maar, zeiden de deskundigen ook: praktisch en degelijk staat nog steeds hoog in het vaandel. En als moeder is een joggingbroek nu eenmaal best praktisch.

Nu dit. Morgen komt het boek Franse kinderen gooien niet met eten van de Amerikaanse schrijfster Pamela Druckerman uit in Nederland. Ze schreef dit, omdat ze in Parijs woont en kinderen daar hun bord leegeten, inclusief groenten. Omdat ze ‘dag mevrouw en dag meneer’ zeggen, netjes op hun beurt wachten en niet jengelen in de supermarkt. Ze zijn, kortom, opgevoed. In tegenstelling tot Amerikaanse en Britse kinderen, volgens Druckerman.

In het Volkskrant Magazine stond afgelopen weekend een artikel van Evelien van Veen over dit boek: volgens haar is dit helemaal niet van toepassing op Nederlandse kinderen want die zijn goed opgevoed. Ik vroeg me af of het waar was. Ik ken niet zo veel kinderen die echt goed eten, die niet jengelen in de supermarkt noch die goed hebben geleerd niét door volwassenen heen te praten. Ouders houden er natuurlijk niet zo van om te horen dat ze het niét goed doen. Tijdens de lezing van Pamela Druckerman die ik gistermiddag in Amsterdam bijwoonde, viel vooral de boze toon van de vragen uit het publiek op – hoe durfde die Amerikaanse even te komen vertellen dat wij geen goede ouders zijn, dat het ook anders zou kunnen?

Een goede moeder zorgt dat ze er goed uitziet

Françaises zijn egoïstisch, ijdel en streng
In de Elle van deze maand staat ook een artikel over Franse kinderen gooien niet met eten. En Elle zou geen modetijdschrift zijn als het niet het andere punt van Druckerman vooral benadrukt: Françaises zien er altijd goed uit. Ze zijn egoïstisch, en ijdel, en dáarom ook goede, strenge ouders. Want ze willen géén appelmoes op hun chique bloes en ze willen niet gestoord worden tijdens telefoongesprekken. Ze dragen cocktailjurkjes naar de voetbaltraining en komen niet dertig kilo aan tijdens een zwangerschap maar tien. Ze willen wél graag een goede carrière, zetten hun kinderen daarvoor zonder schuldgevoel vijf dagen per week op een crèche. ’s Avonds willen ze uit, als de zon schijnt willen ze zonnen, et cetera. Om dit leven te kunnen volhouden, moeten ze hun kinderen wel goed opvoeden. En uiteindelijk hebben de kinderen hiervan profijt, volgens Druckerman: mama is gelukkig en knap en vooral met zichzelf bezig.

Ik geloof eigenlijk wel in dit systeem. Een vrouw die zichzelf belangrijk vindt, en dus zichzelf verzorgt, is niet alleen mooier maar ook gelukkiger en bovendien een leukere vrouw voor haar man. En als je hem tevreden houdt, is de relatie beter, en zijn jullie dus ook leukere ouders – ook al is het misschien heel onhollands of ouderwets om ‘iets voor je man’ te willen doen. Bovendien, zoals Druckerman in haar vorige boek Over de grens beschreef, gaat manlief dan minder snel vreemd. Een klein beetje extra aandacht, een klein beetje extra moeite, je krijgt het dubbel terug.

Liever een carriere-moeder dan een joggingpak-moeder
Nederlandse moeders staan er om bekend dat ze hooguit deeltijd werken, en de andere helft van de week met hun kinderen willen zijn. Ook uit schuldgevoel: als je die kinderen hebt moet je er zoveel mogelijk tijd mee doorbrengen. Ik wil Druckerman wel geloven: dat het voor kinderen prettig is om juist in de luwte op te groeien en dat een moeder met een carrière en mooie kleren aan, misschien wel een fijnere, gelukkigere moeder is om te hebben dan eentje die thuiszit en zich zorgen maakt om jou als kind, in haar joggingbroek.

Druckerman legt de link tussen het verzorgde uiterlijk en de manier van opvoeden – dat is het meest interessante aan haar boek. Het is een eeuwig lastig dilemma: wil je meer werken of meer tijd met je kinderen doorbrengen? En: neem je de moeite ze zo op te voeden dat ze mee kunnen naar een goed restaurant of is het kindvriendelijke pannenkoekenrestaurant al jaren de enige optie? Kies je voor hoge hakken of altijd voor platte schoenen?

Mama, doe je eigenlijk nog wel eens een lippenstiftje op?