Ik wil tieten!
Ik wil tieten. Heus niet van die hele grote, maar gewoon, een beetje. Want echt, het is geen gezicht als je je borsten eraf traint. Mijn decolleté bestaat uit louter botten. Ribben, die door de huid heen steken. En dat is niet leuk als je een sexy galajurk voor een feest aan het uitzoeken bent.
Het is heel lief als u opbeurend zegt: och, Marijn, dat valt allemaal vast wel mee; maar het is niet waar. Om dat te bewijzen heb ik er onderstaand fotootje van gemaakt. Kijk zelf. Dit valt niet mee. Zelfs als ik met geweld hetgeen wat voor mijn borsten moet doorgaan naar elkaar toe duw, ontstaat er nog geen zweem van een gleuf.
Meestal denk ik niet zo na over mijn borsten. Ik heb nooit veel tiet gehad en het is eigenlijk wel handig dat ze afwezig zijn, want het zit toch alleen maar in de weg op de fiets. En die platte ribbenkast is makkelijk gecamoufleerd met een opgevulde bh – die ik dus standaard draag. Maar nu ik naar een gala moet, zijn mijn borsten plots een enorme bron van zorg geworden.
Schuimrubber in bh’s
Hoewel je zou zeggen dat je met een kleine cup prachtige delicate bh’tjes kunt kopen, heb ik een teringhekel aan lingerie shoppen. Het zal best leuk zijn als je een A-cup hebt, maar als er echt niets meer van te maken valt dan twee tepels op een plankje, is er geen bh die flatteert. Mooie kanten bh’s benadrukken juist de afwezigheid van enige welving. Omdat er niks te pushen valt, werken push-ups niet. Zelfs niet die ene van de Hunkemöller die ‘tot twee cupmaten groter‘ belooft.
Dat is dus gelogen, van de lingeriewinkel. Ik heb er natúúrlijk eentje gepast en ik voelde me aan alle kanten ingesnoerd door het ding, maar decolleté ho maar. Het enige wat werkt, zijn van die bh’s met stukken schuimrubber erin. Extreem onsexy, want stel je voor dat een man er nietsvermoedend in knijpt. Maar onder een shirtje zie je er niks van. Dus vooruit. Ik koop zo heel af en toe een nieuw paar stootkussens.
Ik heb ‘moobs’
Maar die stootkussens moeten zo nu en dan uit. In de sauna bijvoorbeeld. Daar schaam ik me pas echt. Niet alleen voor de afwezige tieten, maar ook voor die debiele tanlines op m’n benen, de littekens op uitstekende lichaamsdelen en mijn bottige bovenlijf. Mijn bovenbenen blijven, hoeveel ik ook train, toch een beetje blubberig – eens cellulitis, altijd cellulitis, kennelijk – en mijn billen vind ik nog steeds wat te dik. Nou ja, breed. Ik heb heupen. En daardoor geen smal kontje. Als ik ter compensatie nou tieten had gehad.
Maar ik heb moobs. Volgens mijn vriendin dan. We zaten samen in het bubbelbad en ineens wees ze naar mijn borstkas: “Haha! Dat lijken wel men boobs! Moobs!” Ik keek om me heen naar de mannen die ook in de sauna zaten en moest tot mijn grote schaamte toegeven dat velen van hen gezegend waren met heel wat steviger tieten dan ik. De rest van de dag ben ik het zwembad niet meer uit geweest.
En nu sta ik dus al een week voor de spiegel galajurken te passen. Ik heb een paar die daarvoor door kunnen gaan, maar ze stammen allemaal uit de tijd van vóór ik ging wielrennen. Ze zijn niet alleen te wijd geworden, het ziet er vooral rond de tietzone niet uit. Het zijn allemaal van die bloterige jurken waaronder je geen bh, laat staan eentje met stootkussens, kunt dragen. Naast het ribbendecolleté – waar ik op zich nog mee kan leven – lijken de stukken stof die bij normale vrouwen over borsten spannen, op leeggelopen ballonnetjes. Een te wijde jurk kun je nog innemen, maar hoe los ik dit in godsnaam op? Moet ik een galajurk met een col gaan dragen, soms?
En ik maar denken dat je van wielrennen een waanzinnig lijf krijgt.
———
Volg HP/De Tijd ook op Twitter.
