Republikeinen houden het volk al decennia dom
Al heel wat mensen hebben er op gewezen dat Mitt Romney’s toespraak over de 47%, (mensen die niet aan de maatschappij bijdragen, maar alleen willen profiteren) heus niet op zichzelf staat. Het verschilt nauwelijks van de praat die de hele tijd wordt uitgeslagen door Rush Limbaugh (zeer rechtse politiek commentator en talkshowhost) en soortgenoten.
Maar bedenk wel dat in het geval van Romney, hij sprak tegen de financiële toplaag van het land en uitstraalde dat hij echt geloofde wat hij zei. (Meestal geloof ik niet zo in analyses die gebaseerd zijn op hoe ‘iemand overkwam’ en zou ik er niet veel waarde aan hechten, maar de Mitt Romney die we op de video van de speech zien, is veel losser en welbespraakter dan de man die we gewoonlijk zien).
Dit suggereert vooral dat de Masters of the Universe en Master Mitt zelf, deze onzin echt geloven – en dat is best opmerkelijk. Zijn verhaal over de geluksvogels die zich laten onderhouden door de overheid en geen belastingen betalen, is overduidelijk flauwekul. Net zo duidelijk is het dat dit soort verhalen verzonnen zijn om mensen die niet beter weten, een rad voor ogen te draaien.
Het is wat schrijver George Orwell in ‘1984’ prolefeed noemt: onzin die bedoeld is om het onwetende volk (dat expres onwetend gehouden wordt) zoet te houden. Het verschil is alleen dat in de visie van Orwell, de Partij, en zeker de Ingewijden in de Partij, niet geacht werden diezelfde onzin te geloven. Zij werden slechts geacht de ware agenda en visie van de Partij te begrijpen. En daarom is het onthullend om te zien hoe Romney en zijn vrienden de prolefeed slikken als zoete koek.
Wat opvalt is niet hun gebrek aan medeleven, maar simpelweg hun domheid.
Mitt Romney ligt onder vuur, en terecht, omdat hij claimt dat herverdeling van welvaart on-Amerikaans is. Natuurlijk doen we aan herverdeling, dat doen we al generaties lang op grote schaal. Medicare, bijvoorbeeld, is een plan dat gebaseerd is op herverdeling: het wordt betaald uit, onder andere, de loonbelasting waarbij de hoeveelheid die je afdraagt van je inkomen afhankelijk is. Maar de uitkering die je krijgt hangt alleen maar van je medische kosten af. Je betaalt wat je kunt, je krijgt wat je nodig hebt.
Dus is het niet president Obama die zich radicaal opstelt, terwijl hij voorstelt dat we doorgaan met waar we mee bezig waren; de echte radicalen zijn de rechtse politici die alles wat onze regering de afgelopen drie generaties heeft gedaan, onrechtmatig willen verklaren. De echte vraag – misschien wel de belangrijkste economische vraag in de politiek – is hoe ver we gaan in de herverdeling. Het is interessant en belangrijk om te begrijpen hoe die besluiten genomen worden.
Er is veel over geschreven en het model dat meestal gebruikt wordt is iets als dit:
1. De regering heft belasting; iedereen betaalt, bijvoorbeeld een vast deel van zijn inkomen.
2. Men gebruikt de inkomsten voor het algemeen nut.
3. Kiezers kiezen de partij die de belastingmaatregelen treft die het meest passen bij wat zij nodig hebben.
4. Het eindresultaat weerspiegelt de voorkeur van de gemiddelde kiezer.
Dit soort modellen suggereren dat de gemiddelde kiezer vóór herverdeling van welvaart is, zolang zijn of haar inkomen minder is dan het gemiddelde inkomen, dan heeft hij immers meer te winnen dan te verliezen bij een beetje anders verdeelde welvaart. Deze voorwaarde gaat altijd op omdat welvaart ongelijk verdeeld is (er zijn mensen met een inkomen van £1 miljoen boven modaal, maar niemand heeft £1 miljoen onder modaal).
Maar als dat zo is, wil de gemiddelde kiezer dan niet liever een volledige herverdeling, waarbij al het inkomen weg wordt belast en iedereen vervolgens een uitkering krijgt? Nee, dat wil hij niet omdat de prikkels dan wegvallen: als de belasting te hoog wordt gaan mensen minder hun best doen en komt er minder geld binnen. En dus is er een soort koehandel die leidt tot een balans in herverdeling.
Goed; dit is een leuk modelletje, alleen hoe realistisch is het? Om maar iets te noemen: een model, gebaseerd op een gemiddelde kiezer geeft het idee dat de partijen elkaar kunnen vinden op het gebied van politieke maatregelen; de werkelijkheid is dat ze ver van elkaar af staan. Bovendien krijg je uit het model de indruk dat meer inkomensongelijkheid zou moeten leiden tot meer herverdeling van welvaart.
Wat we in de praktijk zien is juist dat de Europese landen, waar minder ongelijkheid heerst dan in de VS, een grotere herverdeling van welvaart plaatsvindt; en dat naar mate de ongelijkheid in de VS groter werd, het belastingsysteem juist minder nivellerend werd, niet meer. Ik denk niet dat we een goede verklaring voor deze vervelende feiten hebben.
Maar een model als dit kan wel handig zijn om de politieke wereld waar we in leven te begrijpen. Stel je bent ingehuurd door rechts om de door hen gewenste inkomensverdeling te verkopen. Wat zou je dan doen om te voorkomen dat stemmers zich realiseren dat ze beter af zouden zijn met een systeem als in Europa?
Nou, je zou je uiterste best doen om de ontmoedigende effecten van hogere belastingen te overdrijven, en tegelijkertijd de gewone stemmers proberen te overtuigen dat het geld dat de regering uitgeeft, toch niet bij hen terecht komt. Verder zou je al het mogelijke doen om arme mensen hun burgerrechten te ontnemen, zodat de gemiddelde stemmer een hoger inkomen heeft dan de gemiddelde burger.
Tot nu toe is dit allemaal aardig gelukt in de VS … maar rechts is duidelijk bang dat het beleid waar ze dertig jaar lang opvallend veel succes mee hebben, nu niet meer gaat werken.
