Wie is de beste Haagse televisie-reporter?

Kees Sorgdrager
Was tot hij in 1996 met de vut ging zowel op de radio als op tv (NOS) een markante figuur. Vanwege zijn lijzige stemgeluid waarmee hij in interviews méér dan prachtig kon zeuren, maar ook omdat hij nimmer ergens bij wilde horen. “Ik heb nooit in Den Haag gewoond, heb ook nooit in een receptiecircuit verkeerd en kwam niet op verjaardagsfeestjes bij politici. Een journalist hoort op de stoep, daar hoort hij vrede mee te hebben,’’ zei Sorgdrager in een terugblik. Waar hoor je dat anno 2012 nog?

Ferry Mingelen
Politici als Diederik Samsom en Marianne Thieme waren nog niet eens geboren toen hij in 1969 als verslaggever van Het Vrije Volk zijn debuut maakte op het Binnenhof. Na zijn indiensttreding bij de NOS (in 1984) werd Mingelen al snel een household name en meldden zich tevens de eerste kijkers die van zijn ironische toon met bijbehorend vilein lachje niets moesten hebben. Niemand betwijfelt echter zijn grote deskundigheid alsook zijn jaloersmakende vermogen om twintig jaar jonger te lijken dan zijn geboortedatum (12-12-1947) suggereert.

Charl Schwietert
Formeel werkte hij op de voorlichtingsafdeling van het ministerie van Financiën toen hij zich in 1982 bereid verklaarde om staatssecretaris van Defensie te worden in het eerste kabinet-Lubbers. Maar iedereen kende Schwietert nog vanwege de baan die hij daarvóór had: als politiek gezicht van het NOS Journaal. Was hij dat maar gebleven. Want toen werd ontdekt dat Schwietert ten onrechte had geclaimd dat hij het zowel tot luitenant als tot doctorandus had geschopt, kwam al na drie dagen een einde aan zijn politieke carrière.

Ton Elias
Ja, hij is een moeilijke man, heeft ook HP/De Tijd mogen ervaren. Maar toen het huidige VVD-Kamerlid Ton Elias nog actief was als verslaggever bij Den Haag Vandaag (1982-1990) en als parlementair redacteur van RTL4 (1990-1995) stond daar wel iets tegenover. Messcherpe vragen bijvoorbeeld, maar ook veel dossierkennis en minstens zoveel vasthoudendheid. “Er is een groot verschil tussen moraliserende en feitelijke journalistiek,” zei hij in 2006. “Ik was een aanhanger van de feiten, luisterde steeds naar wat er niet logisch was in een antwoord.”

Wouke van Scherrenburg
‘Het grote blonde beest’, zoals Gerrit Zalm haar ooit noemde, was tussen 1989 en 2004 verslaggever van Den Haag Vandaag en profileerde zich daar als een intrigerende kruising tussen een vrouw van stand en een aan speed verslaafde kleuterjuf. Meest memorabele momenten: een op het toilet eindigende achtervolging van Ernst Hirsch Ballin en haar encounter met Pim Fortuyn (“Mevrouw, ga lekker naar huis, koken, veel beter”). “They love me or hate me,” zei Van Scherrenburg in 2003 in een interview. “Er zit nooit iets tussenin.”

Frits Wester
Zijn benoeming tot chef van de Haagse redactie van RTL sloeg in 1994 in als een bom. Als voormalig CDA-activist (al op z’n zestiende) en voormalig campagneleider van Elco Brinkman leek Frits Wester immers veel te partijdig om zich zo’n overstap te kunnen veroorloven. Dat je daar anno 2012 nooit meer iemand over hoort, heeft met de tand des tijds te maken, maar zeker ook met de omstandigheid dat Wester wel degelijk een vakman bleek. Met als specialisme het voortijdig bemachtigen van Miljoenennota’s.

Rutger Castricum
Niet lang nadat het Binnenhof in 2002 – met dank aan Pim Fortuyn – werd getrakteerd op een hele vloot uit de toon vallende politici, was er opeens ook een verslaggever die nergens op leek: Rutger Castricum van het weblog GeenStijl en (sinds 2010) PowNews. Alle cursussen ‘Omgaan met de media’ moesten meteen worden herschreven en wie – zoals PvdA-minister Ella Vogelaar – desondanks meende op de oude voet te kunnen doorgaan, ging zonder pardon kopje onder. Europees Parlementsvoorzitter Martin Schulz kent de recalcitrante bloedzuiger inmiddels ook.