Spring naar de content

De onweerstaanbare aantrekkingskracht van de refresh-knop

Vanmorgen, een uur of zes. Met slaperige ogen tuurde ik naar mijn telefoon: zou Obama hebben gewonnen? Ja, het leek er wel op. Nu.nl bekijken… CNN zei het maar het was nog niet officieel bevestigd. Even wachten met blij zijn. Refresh nu.nl. Nee, niets nieuws. Refresh… ja! Nu stond het er met meer zekerheid.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Pauline Bijster

Op mijn verjaardag een paar maanden geleden. Ik had het feest de nacht ervoor gevierd en op de dag zelf de grootste kater van het gehele afgelopen jaar (en misschien de jaren ervoor). Ik lag op de bank en kon niets anders dan wachten tot het over zou zijn, zo’n kater. Op een gegeven moment ontdekte ik iets geinigs in dat nietsdoen.

Het was rond het middaguur, waarschijnlijk het moment waarop de meeste mensen die op hun werk zaten of achter hun computer aan een kleine pauze toe waren. Steeds meer felicitaties kreeg ik binnen op Facebook. Aangezien ik niet veel anders kon dan daar blijven liggen en wachten tot de kater over zou zijn, kon ik ze persoonlijk beantwoorden. Ik zag ze live binnenkomen. Refresh. Nóg een felicitatie. Refresh. Ach, wat leuk dat ook zij aan me denkt!

Ik wil antwoord!
Een willekeurig moment op een willekeurige werkdag. Als er even helemaal geen inspiratie is om verder te schrijven, open ik mijn mail en verstuur ik een collega, een vriendin of mijn moeder een vraag die ik nog was vergeten eerder te stellen en waarop ik het liefst meteen antwoord wil. Waarom reageert collega, vriendin of moeder niet? Refresh. Oh! Er komt iets. Bah, een nieuwsbrief. Even wachten. Vijf minuten. Refresh. Zou hij/zij niet achter de computer/telefoon zitten? Nog één keer proberen: refresh.

Hoeveel likes heb ik al?
31 oktober. Ik had een stukje geschreven op deze site over mijn zusje en haar anonieme bloeddonor. De volgende dag bleek het stukje aan te slaan: mensen ‘liketen’ het. Langzamerhand raken we allemaal steeds meer geobsedeerd door ‘liken’ en ‘geliket worden’, zoals u hier kunt lezen en in een mooi verhaal van collega Mark Traa in HP/De Tijd dat vanaf vandaag in de winkels ligt.

Mijn stukje over de bloeddonor werd, zonder dat ik het had vermoed, geliket. Als stukjes vaak worden geliket of geretweet, treedt er na verloop van tijd een soort sneeuwbaleffect op, het gaat steeds sneller. 151 likes…. Terwijl ik heus wel weet dat coole mensen dit nooit doen (of het nooit hardop zullen toegeven, omdat op de refresh knop drukken ongeveer gelijk staat aan ‘geen leven hebben’ en net zo voor nerds is als bijvoorbeeld op de middelbare school je huiswerk maken) klikte ik op het ronde pijltje bovenaan hpdetijd.nl. Refresh: 153 likes. Refresh: 154 likes.

Een vluchtige zoen
Een jaar en een paar maanden geleden. Een erg leuke jongen had ik ontmoet op het journalistenfeest. Ik had met hem gepraat tot het buiten licht werd, terwijl ik eigenlijk vroeg naar huis wilde. De club ging sluiten, met de laatste bezoekers strompelden we mee naar buiten. Hij lachte me gedag, gaf me een vluchtige zoen op mijn wang, en verdween. Geen afspraakje hadden we, geen telefoonnummer kreeg ik van hem. Niks.

Ik fietste naar huis en wilde hem vaker zien. Net voordat ik in slaap viel en voordat ik erover na had gedacht of het wel verstandig was, had ik zijn naam op facebook opgezocht en hem een bericht gestuurd. Een paar uur later schrok ik wakker bij de herinnering aan het verstuurde bericht. Snel moest de computer aan. Zou hij al hebben geantwoord? Zou hij überhaupt antwoorden? In afwachting van een rood eentje (zo’n rood icoontje met een 1 erin dat aangeeft dat er een nieuw bericht is) drukte ik die dag vierhonderd keer op refresh. Om 17.59 uur stond er een rood eentje.