Spring naar de content

Kijk, kijk dan!

Kijk, kijk Zlatan. Hoe hij inhoudt als de bal in het natte gras buiten zijn bereik stuitert, zo op het lage voorhoofd van een Brit die Joe Hart heet. Hoe hij afremt, hoe hij naar de hemel staart waar zojuist de maan begonnen is uit vandaan te vallen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Zlatan Ibrahimovic heeft op mij altijd de indruk gemaakt van iemand die ze niet alle vijf op ’n rijtje kon hebben. Dat is vaker een probleem voor genieën: de wereld verslijt ze voor gek, terwijl zij zichzelf als volkomen normaal beschouwen.
Er is iets in zijn blik dat me niet aanstaat. Iets engs, alsof hij ieder moment naar de camera kan buigen, zijn hand kan uitsteken en je zo, dwars door het beeldscherm heen kan trekken om je als een trofee in een menigte gillende supporters te werpen.
Dat soort dingen doen genieën. Niemand weet hoe, maar ze doen het.

Kijk, kijk Zlatan. Hoe hij de maan volgt, die van de bezwete keeperskop in zijn richting valt. Hoe hij dribbelt, korte, snelle pasjes maakt – iemand die ’s nachts met z’n blote voeten uit bed gaat om te plassen. Hoe hij zijn rechtervoetzool in het gras drukt.
Kracht zet.
Opstijgt.

Een van Zlatans grootste fans is Leo Beenhakker. Ik weet niet of het iets over je zegt als Leo Beenhakker een fan van je is – je kunt er tenslotte niks aan doen – maar veel goeds kan het toch niet betekenen.
Leo zei ooit tegen Zlatan: ‘Je bent een echte vriend. Ik hou van je.’
Het is niet bekend wat Zlatan antwoordde maar de gevoelens moeten bijna wel wederzijds zijn: in zijn biografie Ik, Zlatan veegt hij de vloer aan met Cruijff, Van Gaal, Guardiola en de spelers van Barcelona, maar Leo Beenhakker vindt hij zo’n peer.
Genieën, ze zijn soms niet eenvoudig te volgen.

Kijk, kijk Zlatan. Hoe dat linkerbeen van drie meter lang omhoog wiekt. Het hoofd met die natte staart-die-je-niemand-gunt achterover, zoals de tandarts het graag heeft.
Omhoog kijken, alstublieft.
Daar zweeft de maan. Hij kan hem zo uit de lucht plukken.
Nu verlaat ook zijn rechterbeen de aarde.
Kijk hoe hij vliegt. Verdomd, hij vliegt.

Het probleem met genieën is dat zij zich niet kunnen voorstellen dat niet iedereen een genie is. Overal waar hij komt, struikelt hij erover, met zijn schoenen als kano’s. Niet-genieën. Victor Sikora was geen genie, Wesley Sonck was geen genie, Marco Materazzi ook niet, Pedro evenmin en Massimo Ambrosini ook al niet. Nu, bij Paris Saint Germain, heeft hij zich neergelegd bij zijn eenzaamheid.
Hij doet er gewoon alles alleen. Thuisgekomen telt hij zijn geld en poetst zijn geluksdubbeltje.

Kijk, kijk Zlatan. Hoe hij vliegt. Tijdelijk, dat wel. Icarus op noppen. Op zijn hoogste punt, dichtbij de zon die al lang onder is, raakt zijn rechtervoet de maan. Niks plukken, een ram kan-ie krijgen. Een fitnessbeweging, zomaar, in de lucht. ‘En fietsen, dames, fietsen maar.’ De bal verdwijnt uit zicht. Rechtstreeks naar het kerkhof van de aardige pogingen.

Als ik naar Zlatan kijk, zie ik een vriendelijke toneelschoolacteur die zich goed redt in de rol van onderklassegangster. Want dat zeggen ze er altijd bij, bij Zlatan: dat hij een moeilijke jeugd heeft gehad, dat in de buurt waar hij voetbalde het recht van de sterkste gold en dat hij daarom de sterkste geworden is. Dat hij daarom de spelers van Barcelona
pussies vindt.
Het is alsof hij niet vriendelijk mag zijn, van zichzelf, bedoel ik. Alsof hij denkt dat de top slechts is weggelegd voor jongens uit moeilijke buurten, getatoeëerde sportschooltypes en barse genieën met verfoeilijke kapsels.
En misschien is dat ook wel zo.

Kijk, kijk Zlatan. De landing is ingezet. De maan bezig aan een kort baantje om de aarde, om daarna koers te zetten naar het doel. Kijk hoe hij valt, eerst op zijn arm, die niet breekt, maar meegeeft als een twijgje. Daarna honderd kilo Zweedse zelfverzekerdheid, als één man. BAM. En de bal, hij daalt maar.

En nu is daar dat berichtje. Zlatans wondersloffen, de schoenen van een stripheld die computergamedoelpunten maakt, worden verloot. Iedereen maakt kans op een splintertje glorie. Men hoeft alleen maar even donateur te worden van de Winnicut Foundation van Zlatans collega Jonas Olsson, wiens coupe er sinds NEC ook niet op vooruit gegaan is trouwens. De Winnicut Foundation zamelt geld in voor te vroeg geboren baby’tjes, baby’s als de baby van Jonas Olsson.
Dat is het leuke van genieën: ze doen af en toe iets wat je niet verwacht.

Kijk, kijk Zlatan. De maan slaat in.
Doelpunt.
Beetje armzalig woord, voor wat het is.
Kijk, kijk Zlatan. Kijk naar Zlatan. Kijk dan!