Voetbalrevolutie, de nerds nemen het over!
Tien jaar lang speelde Vugar Guloglan Huseynzade het spel Football Manager. Tien jaar is lang, tien jaar is zorgelijk. Tien jaar was tot voor kort voldoende voor een enkeltje naar de kliniek van Keith Bakker.
Er zijn tijden geweest dat ook ik mijn ogen niet van het scherm kon losweken, tijden dat ik voor de computer at, tijden van weinig kleur op de wangen, te laat naar bed en kelderende schoolprestaties. Tijden waarin de wereld zich af en toe dreigde te vernauwen tot de computerkamer van mijn ouderlijk huis. Tijden waaraan ik liever niet herinnerd word.
Kort maar hevig was mijn verslaving aan Championship Manager, een harddrug in de vorm van een computerspelletje dat voortdurend je aandacht opeiste en je verleidde om langer door te gaan dan je van plan was. De onweerstaanbare aantrekkingskracht van het spel bevond zich in het knipperende, rode berichtje linksonder in het scherm.
Een noodsignaal was het: Je hebt nieuws! Nieuws! Nieuws! Je bent nodig!
Het zou me niets verbazen als Mark Zuckerberg ook een CM-gek is geweest. Zijn rood gemarkeerde meldingen van nieuwe likes, nieuwe berichten en nieuwe vrienden slingeren me steeds weer terug naar de tijd dat ik nog manager van Roda JC was en druk bezig de Champions League te veroveren.
En altijd wanneer je, na uren van onafgebroken klikken – het spel vereiste in tegenstelling tot andere spellen geen enkele vingervlugheid, kennis van het bedienen van de muis was in principe voldoende – eindelijk op het punt stond naar beneden te komen (waar je moeder de koud geworden dinerresten net in de vuilnisbak stond te vegen) was er weer dat geknipper van het balkje linksonder, dat hypnotiserende schijnsel waarachter zich allerlei virtuele successen konden bevinden.
Dus klikte je toch weer en speelde door. (Het spel hield ook bij hoe lang je in totaal al gespeeld had. Een confronterende applicatie, waarin je bijvoorbeeld werd voorgerekend dat dit ene spelletje je al bijna drie weken van je leven had gekost. Die berekeningen gingen vergezeld van komisch bedoelde teksten als ‘Remember to feed the cat’ of ‘Remember to go outside’).
Mijn obsessie voor het spel was gelukkig van korte duur. Een verslaving van tien jaar had ik mogelijk niet overleefd. Vugar Guloglan Huseynzade wel. Deze week verscheen op verschillende voetbalsites het nieuws dat Vugar (21) de nieuwe trainer van FC Baku (een Azerbeidjaanse topclub) geworden was (sommige van die sites spraken over een adviseursfunctie, maar dat is geen goed anekdotemateriaal, een adviseursfunctie).
Een Portugese krant meldde dat Vugar de voorkeur had gekregen boven Jean-Pierre Papin, de Europees Voetballer van het Jaar 1991. Wat moet Papin wel niet hebben gedacht? Ik heb mijn tijd zitten verdoen bij AC Milan en Bayern Munchen. Wie kan het wat schelen of ik topscorer van het Franse elftal ben geweest? Waarom heb ik mijn dagen niet gesleten voor de computer, met de gordijnen dicht en een pizzadoos op schoot, zoals normale mensen?
Het nieuws van Vugar Guloglan Huseynzade heeft niet de aandacht gekregen die het verdient. De voetbalwereld staat aan de vooravond van een digitale revolutie, overal staan tienduizenden jongens met brillen en licht overgewicht klaar om de sport over te nemen. De dagen van de praktijkjongens zijn geteld, het is de beurt aan de nerds.
In 2006 was dit nog ondenkbaar. Ook toen schoof de wereldwijde Football Manager-gemeenschap een verkenner naar voren, in de persoon van John Boileau. Het ging gruwelijk mis.
Toen destijds Steve McLaren vertrok bij Premier League-club Middlesborough om reddeloos schipbreuk te gaan lijden als bondscoach van Engeland, ontving voorzitter Steve Gibson een dikke envelop.
In de envelop zat een lange sollicitatiebrief en het curriculum vitae van ene John Boileau, een jongen van 25 die in het bezit was van geen enkel trainersdiploma, maar gold als een tactisch meesterbrein in de wereld van zijn eigen beeldscherm.
Boileau schreef onder meer: “De tactische kant van het voetbal is altijd belangrijk voor me geweest, iets wat nog eens wordt onderstreept door mijn succes in het spel Football Manager 2005.” En: “Het echte voordeel om mij in te huren zit voor u natuurlijk vooral in mijn salariseisen.”
In zijn CV noteerde Boileau onder career highlights:
– Het aantrekken van Thierry Henry, Raul en Fernando Torres als manager van Doncaster Rovers.
– Het naar de finale van de Champions League leiden van Rushden & Diamonds (helaas na verlenging verloren van Ajax).
Een maand later reageerde voorzitter Gibson. Zijn brief luidde als volgt:
Beste John,
Veel dank voor uw sollicitatie voor de functie van hoofdtrainer van Middlesborough Football Club.
Vanzelfsprekend was u met afstand de beste kandidaat maar na langdurig beraad hebben wij gemeend van uw diensten af te moeten zien. Eerlijk gezegd vreesden wij dat uw tijd bij ons slechts van korte duur zou zijn, aangezien uw onbetwiste talent u onmiddellijk onder de aandacht van de grote Europese clubs zou hebben gebracht.
We beschouwen het als een teken van onze verbetering dat iemand van uw status onze club in overweging wil nemen.
Met groet,
Steve Gibson
Gibson werd geprezen voor zijn gevoel voor humor, Boileau kreeg een baan aangeboden als tekstschrijver bij de BBC en iedereen leek tevreden. Dat het een schande was, een belediging voor alle miljoenen uren die mijn medeverslaafden en ik hadden besteed aan het uitdokteren van nieuwe systemen, het onderhandelen met ontevreden spelers en het scouten van jong talent; dat hoorde ik nergens. Een oceaan aan expertise, en Steve Gibson spuugde er glimlachend in.
Het aanstellen van Vugar bij FC Baku is de revanche van de nerds. En het is slechts het begin van een wereldwijde verandering, een revolutie waarin World of Warcraft-experts tot generaal zullen worden benoemd, Tetris-maniakken architect kunnen worden en mijnenvegerfanaten mijnenvegers. Op een dag zal een enthousiast speler van The Sims een gezin stichten en zal de emancipatie van de gamers voltooid zijn.
Tegen die tijd zal ik ondertussen wel eens met Roda de Champions League gewonnen hebben.
———
Volg HP/De Tijd ook op Twitter
