De terugkeer van Berlusconi is een interessant experiment
Hij heeft het afgelopen zaterdag nog eens bevestigd tijdens een bezoekje aan Milanello, het trainingscomplex van AC Milan. Het is zijn lievelingsclub en dus is hij er ook eigenaar van. En nu ze daar eindelijk weer een beetje weten wat winnen is, komt Silvio weer wat vaker voor het oog van de camera’s langs. Succes straalt af.
Het zou fijn zijn als u nu niet direct collectief over me heen valt bij de gedachte alleen al dat ik een terugkeer van Berlusconi ondersteun. Ik ga er verder ook niet over en ik schrijf hier over de beurs en de economie.
Zaterdag bevestigde Berlusconi dus dat hij zich verkiesbaar stelt bij de eerstvolgende verkiezingen. Die zouden er al in februari kunnen zijn nu Monti heeft aangegeven op te stappen zodra de begroting is goedgekeurd. Toen Monti aantrad werd hij met gejuich ontvangen. Vooral ook omdat zijn komst het vertrek van Berlusconi markeerde. De Italianen dachten het met Silvio helemaal gehad te hebben maar volgens mij kwam dat vooral omdat ze niet begrijpen hoe Italianen in elkaar zitten. Ook dachten ze even dat Monti een Italiaan was. Dat zal best in zijn paspoort staan maar hij hoort er niet echt bij, en dat heeft hij in best korte tijd bewezen. Want Italianen willen helemaal niet wat goed is voor hun land, ze willen wat goed is voor henzelf.
Ik kom er nu al ruim veertig jaar meerdere malen per jaar, ben ook meerdere malen tot op Sicilië geweest. Ik heb méér van Italië gezien dan de gemiddelde Italiaan, ben een groot fan van het land, als toerist. Italianen gaat het om zichzelf en hun familie. En dat land, daar praten ze wel enthousiast over maar het bestaat tegelijk toch vooral uit die anderen, die hebben het gedaan. Dat kan het Noorden zijn, het Zuiden, het Midden, het Oosten. Dat is ook niet zo gek, Italië is een betrekkelijk jong land, een nogal opportunistisch samenraapsel van staatjes waar zelfs de Noormannen ooit de baas konden zijn.
Het toestaan van het aantreden van Monti was een briljante zet van Berlusconi. Alleen al om in Europa een beetje geloofwaardig te worden moest er flink wat achterstallig onderhoud worden gedaan. Volgens Berlusconi’s tegenstanders had hij er de afgelopen tien jaar een zootje van gemaakt, maar dat is onzin. Italië is altijd al een zootje, wie er ook aan het bewind was. Alleen onder Monti werd er een serieuze poging gedaan daarin verandering te brengen. En dat maakt hem ongeschikt.
Monti ging voortvarend aan de slag en maakte dus heel veel vijanden, zo langzamerhand elke Italiaan. Hij heeft niettemin ongeveer gedaan wat Europa verlangde en dat is het moment voor Berlusconi om weer uit de coulissen te komen; er is momentum.
Het vuile werk is gedaan en het valt niet uit te sluiten dat het resultaat gaat hebben. Als hij er dan weer zit, dan is dat zíjn resultaat. Daarnaast is hij als geen ander in staat de Italianen weer wat vrolijkheid bij te brengen. Dat is heel goed voor het consumentenvertrouwen, dan gaat de economie weer harder groeien. Ze geven af op de bunga bunga-parties. Maar ze missen ze ook.
Het interessante aan het experiment, zoals ik het noem, is dan ook het antwoord op de vraag of een fout type een land zijn zelfvertrouwen kan teruggeven omdat zijn timing perfect is. U zult het wel een foute vergelijking vinden maar zo gek is-ie nog niet: Bill Clinton was destijds ook verwikkeld in meerdere schandalen. Ze gingen om zaken en om seks. Ik noem hier maar even Whitewater en Monica Lewinsky. En die laatste was maar één van de vrouwen waar hij zich mee inliet. Het is natuurlijk een kwestie van smaak maar qua level playing field heb ik een lichte voorkeur voor de keuzes van vrouwen van Berlusconi. Nogmaals: ik heb het hier niet over moraliteit, het gaat om wat een in de ogen van het volk goed leider kwalificeert.
Onder Clinton groeide de economie als kool, er was zelfs een begrotingsoverschot. Hij trad aan op een moment waarop economisch zwaar weer aan het afnemen was en zijn voorgangers veel naar voorwerk hadden verricht.
Het momentum voor Berlusconi zou daar wel eens veel op kunnen lijken.
Dr. Doom is een pseudoniem. Als belegger is hij verantwoordelijk voor het beleggingsbeleid van Beleggingsvereniging Fibonacci. Op het moment van het schrijven van deze column heeft de vereniging posities in Ahold, Akzo Nobel, DSM, Heineken, KPN, Shell en Unilever en is Long in de AEX. De positie in de AEX is kortlopend en wisselt regelmatig. Die kan dus nu al anders zijn. Volg Dr Doom op Twitter.
———
Volg HP/De Tijd ook op Twitter en Facebook.
