Sacha de Boer zou zich niet om haar onderkant moeten bekommeren
In mijn vorige blog, over de slonzigheid van vijftigplussers, kwam ik niet toe aan het dieperliggende probleem met kleding en dat zit ’m volgens mij in sekseverschil. Een man hoeft niet langer dan vijf seconden na te denken wat hij zal aantrekken om netjes voor de dag te komen, terwijl een vrouw altijd weer handenwringend voor de kast staat. Jong of oud maakt niet uit, vrouwen lijden per definitie aan l’embarras du choix.
Ik heb nooit last gehad van jaloezie op de andere sekse behalve dan op het punt van kleding. Een man trekt gewoon een donker pak aan met een licht overhemd, kiest een mooie das uit, poetst zijn schoenen en hij is klaar voor de wereld. Alle mannen zien er gesoigneerd uit in een pak, ook lelijke, oude, kale en dikke mannen. Gegeven dat het zo’n kleine moeite is om een goede indruk te wekken valt een slonzig voorkomen mannen dan ook zwaarder aan te rekenen dan vrouwen.
Comfortabel en mooi sluiten elkaar uit
Vrouwen die er representatief uit moeten zien voor hun werk of zich mooi willen kleden om uit te gaan kunnen bijvoorbeeld geen platte schoenen dragen. Maar hoge hakken doen pijn na verloop van tijd en erop dansen is helemaal niet fijn. Toch moet het, want bij vrouwenkleding sluiten comfortabel en mooi elkaar op de een of andere manier uit. Een vrouw heeft geen uniform, waarin ze kan verdwijnen. Elk kledingstuk dat ze aantrekt is een omhulsel dat de aandacht vestigt op haar lichaam. Zwaar ideologische kleren als het nonnenhabijt en de boerka geven net zo goed een statement af over seks als de bikini. Vrouwelijke kleding functioneert altijd binnen een seksueel geladen context.
Het vrouwenuniform
Angela Merkel en Hillary Clinton proberen uit alle macht om zich hiervan te distantiëren door een vrouwelijk uniform te adopteren: het non-descripte broekpak of soms het stijve thatcheriaanse mantelpakje, maar het is lastig. Zolang Merkel achter een conferentietafel zit, heeft ze precies die non-descripte uitstraling die ze beoogt, maar wanneer ze lopend ergens de strijdkrachten gaat inspecteren of een krans bij een monument moet neerleggen, denk je toch onwillekeurig: hé, daar heb je Angela Merkel weer in haar onflatteuze broekpak. Een afschuwelijke en gemene gedachte natuurlijk, want wat is er mis met een broekpak voor een vrouw die tegen de zestig loopt en wat zou ze in hemelsnaam anders moeten aantrekken?
Sacha de Boer versus Rob Trip
Het probleem zit in ‘de vrouw ten voeten uit’. Het is het totaalplaatje dat wringt en schuurt. Er bestaat kennelijk een nauw omschreven beeld van hoe zo’n silhouet eruit zou moeten zien: een vrouw van een jaar of 28 met de proporties en de stroomlijning van dien. Zelf heb ik dat gemerkt bij de klamme angst die me overviel toen ik ergens een praatje moest houden voor een zaal, zonder spreekgestoelte -of iets wat daar op leek- om me aan vast te houden en gedeeltelijk achter te verschuilen. Dat is voor een vrouw, tenzij je die 28-jarige bent, erger dan voor een man.
Je ziet het ook aan het Achtuurjournaal, dat nu lopend gepresenteerd wordt. Rob Trip heeft daar geen enkel probleem mee. Soepel slenterend vertoont hij zich van top tot teen aan de natie. Maar voor Sacha de Boer is het afzien. Hoe goed ze er ook uitziet, dat heen en weer lopen in zorgvuldig overwogen outfits (jasje niet te strak? kont niet te dik? rokje niet te kort?) dwingt haar in de rol van mannequin, een prooi voor een onzichtbaar legioen van verscheurende leeuwen.
Doe het Sascha niet aan
Dit moet je een vrouwelijke nieuwslezer niet aandoen. Ik ken geen enkel buitenlands nieuwsprogramma, waar de presentatoren hun werk doen terwijl ze nonchalant rondkuieren als een toeristengids van de ene naar de andere attractie. Laat die mensen achter een desk zitten met hun voeten in een teiltje water. Nieuwslezers zouden zich niet hoeven te bekommeren om hun onderste helft.
