Spring naar de content

Ben jij de massamoordenaar van de toekomst?

Amerika is een land van tweedelingen. Arm en rijk, conservatief en liberaal, republikeins en democraat. Daar is nu, opzichtiger dan voorheen, de tweedeling tussen wapenbezitters en niet-wapenbezitters aan toegevoegd.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Max Pam

Na de killings van Newton is in de Verenigde Staten het debat op gang gekomen, hoewel je je kunt afvragen of het een onderling debat is dan wel een debat tussen de twee partijen. Terwijl leden van de National Rifle Association (NRA) zich trots lieten fotograferen met het automatische geweer dat zij zojuist onder de kerstboom hadden gevonden, stonden in Los Angeles honderden mensen in de rij om hun wapens in te leveren.

Als het straks tot een burgeroorlog komt tussen de gewapenden en de ongewapenden, zal de strijd eenzijdig zijn.

Django Unchained
Te midden van al het geweld zou je bijna vergeten dat in Amerika de kerstfilms in première zijn gegaan. Tom Hoopers musical Les Misérables won de strijd met een opbrengst van 18,2 miljoen dollar. Daarmee was het de op een na beste kerstopening aller tijden: alleen Sherlock Holmes deed het in 2009 beter met 24,6 miljoen dollar.

Na Les Misérables kwam Django Unchained van Quentin Tarantino op de tweede plaats, met een slordige 15 miljoen. Een geweldig resultaat voor een film die gaat over de slavenhandel en die speelt in het Mississippi van de negentiende eeuw. De cast en het verhaal zien er ook aantrekkelijk uit. Een premiejager (Christoph Waltz) en een slaaf (Jamie Foxx) nemen het op tegen een meedogenloze slavenhouder (Leonardo di Caprio).

Zoals in eerdere Tarantino-films zijn er weer veel harde scènes met bruut geweld. Collega-regisseur Spike Lee heeft zijn afkeuring over de film al kenbaar gemaakt. Hij ergerde zich aan het veelvuldig gebruik van het woord ‘nigger’ (110 keer) en liet weten: “De Amerikaanse slavernij was geen spaghettiwestern. Het was een holocaust”. Ook gingen er stemmen op om Tarantino, met Newton in het achterhoofd, ter verantwoording te roepen. Zelf ontliep Tarantino alle mogelijke heisa door op de première in Los Angeles te schitteren door afwezigheid.

De schuld van de media
Wel gaven Tarantino en Waltz korte verklaringen af, die op YouTube zijn terug te vinden. Ik kan niet zeggen dat die diepe indruk op mij maken. Tarantino zei dat geweld al voorkwam in de drama’s van Shakespeare en Waltz leek zijn antwoord goed op dat van zijn regisseur te hebben afgestemd. Hij benadrukte dat de film fictie is. Verder gaf hij vooral de schuld aan de media, die altijd alles sensationeler maken dan het in werkelijkheid is. Hoe je de moorden op schoolkinderen en hun onderwijzers sensationeler kunt maken dan ze eigenlijk zijn, is me niet helemaal duidelijk.

Maar voor het publiek zal het allemaal worst wezen. Django Unchained schijnt niet alleen een lekkere vechtfilm te zijn, het is ook een onvervalste love story. En dat alles natuurlijk steengoed gemaakt, dat kun je Tarantino wel toevertrouwen.

Maar toch.

De relatie tussen geweld en film, video en televisie blijft problematisch. Wetenschappelijk onderzoek heeft het verband nooit helemaal hard kunnen maken. Intussen heeft de game-industrie zelf op haar sites de links naar de wapenfabrikanten verwijderd. Dus ergens moet er toch een soort schuldgevoel bestaan dat zegt dat je uit de buurt moet blijven van die rabiate jongens van de NRA.

Call of Duty
Of zou dat verwijderen gebeurd zijn uit puur commerciële overwegingen? Neem mijzelf. Mijn zoon van elf speelt thuis Call of Duty, waarbij de speler achter een geweer aanloopt, dwars door een landschap dat door een oorlog geteisterd is. Verbazend knap gemaakt. Ik zit vaak mee te kijken hoe hij de vijand uitschakelt. Wij ouders waren ertegen dat hij het zou spelen, maar tsja, ‘al mijn vriendjes hebben het ook’. En dus zijn wij door de knieën gegaan.

En nu kwelt mij de vraag: maak ik van mijn bloedeigen zoon, van wie ik zo veel houd, een zombie met een repeteergeweer? Ik kan het mij niet voorstellen, maar als ik dit artikel in de Los Angeles Times lees, waarin staat dat in heel Amerika jongeren rondlopen met plannen om een school uit te moorden, dan slaat de angst mij om het hart.

Hé joh, ben jij de massamoordenaar van de toekomst?

Gelukkig worden de meesten van hen gearresteerd – dat nog wel.