Spring naar de content

Het begint en eindigt allemaal bij Lance Armstrong

Hij is alom aanwezig hier. Zijn geest waart door de stad en over de omliggende landerijen. Niet vanwege het dopingnieuws of vanwege zijn aanstaande optreden bij Oprah. Daar gaat het zelfs helemaal niet over.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Marijn de Vries

“Kijk, dit is het appartement waar hij gewoond heeft. Driehonderd vierkante meter, en luxe!”

“Op het vliegveld staat zijn handtekening nog op een muur. Ik was erbij toen hij hem zette. Hij vloog altijd met Ryanair.”

“Op deze brug verzamelden ze altijd om te gaan trainen. The Stone Bridge noemden ze de brug al snel. Zo heet ‘ie nog steeds in de volksmond. Zo gauw hij er was, vertrokken ze.”

“Hier dronk hij altijd koffie. Cortado. Zonder suiker natuurlijk.”

“Sheryl Crow woonde hier ook. Soms hoorde je haar zingen, als je onder het raam van hun appartement stond. The First Cut Is The Deepest, een cover natuurlijk, maar aan dat nummer was ze helemaal verslingerd toen ze een relatie met hem kreeg. Klonk zo mooi hier tussen die hoge huizen.”

Zijn favoriete tandpasta
“In deze winkel kocht hij zijn schoenen. En daar zijn sokken. Zijn veters haalde hij aan de overkant van Plaça Catalunya. Daarginds kocht hij zijn tandenborstel, maar zijn favoriete tandpasta liet hij uit Amerika importeren.”

“Dit was zijn favoriete beklimming.”

Dat is trouwens telkens weer een andere, afhankelijk van wie je spreekt. Iedereen claimt te weten wat zijn favoriete klim was. Ik vind het best: alle beklimmingen hier zijn prachtig. Dus wat mij betreft allemaal favoriet. En wat hem betreft misschien ook wel. Zou me niks verbazen.

Zelfs de verkeersborden: allemaal dankzij hem
Zelfs de borden langs de kant van de weg die automobilisten manen rekening te houden met fietsers, de borden die ik briljant vind en die ik nergens anders ter wereld gezien heb, de verkeersborden waar de automobilisten zich ook aan hóuden waardoor ik me als wielrenner veilig voel, die blijken er te staan dankzij hem.

“Een bedankje van de politiek voor alles wat hij voor de regio betekend heeft. Wij zijn de wielrenners dankbaar, dus we vinden dat we er ook voorzichtig mee moeten omgaan.”

Hij heeft hier vier jaar geresideerd. Dat maakte Girona in een klap wereldberoemd als fietsparadijs. Tientallen profwielrenners van over de hele wereld volgden zijn voorbeeld, met in hun kielzog duizenden fietstoeristen. Inmiddels woont hij hier al acht jaar niet meer, maar hij komt altijd ter sprake, in elk gesprek dat je voert, met wie ook.

Raken onze billen elkaar nu?
Daardoor denk ik vaak aan hem, als ik ergens omhoog fiets. Hoeveel sneller deed hij dat hier? Als ik geniet van een prachtig uitzicht. Zou hij hier ook zo van genoten hebben? Of zou hij alleen maar op zijn metertjes gekeken hebben, maniakaal als hij was? Als ik ergens koffie drink. Zou hij hier ook koffie gedronken hebben, op dit terras, misschien zelfs wel op deze stoel? Raken onze billen elkaar nu indirect?

Wat hij wel of niet heeft gedaan, wel of niet heeft geslikt en gespoten en wel of niet gaat bekennen, lijkt de mensen hier weinig te kunnen schelen. Ze noemen hem gewoon graag. Liefkozend. Alsof hij nog steeds een van hen is. Alsof de tijd stil heeft gestaan sinds hij vertrok. Alsof alles wat daarna gebeurde, niet gebeurd is.