Spring naar de content

Waarom Wesley Sneijder naar Istanbul verhuist

Wesley Sneijder gaat naar Galatasaray. Ze zijn daar nog maar nauwelijks bekomen van het korte verblijf van Ulrich van Gobbel, maar ze proberen het nog maar eens met een Hollander.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

3,5 jaar wonen en werken in Istanbul, je kunt het slechter treffen. En Milaan – eerlijk is eerlijk – is een stad waarvan je genoeg kunt krijgen. Het is geen Barcelona, geen Florence, geen Parijs, geen Istanbul. Milaan is een roedel roodverbrande Nederlanders in mouwloze shirtjes die op het plein voor een overdreven barokke kerk afdingen op armbandjes die Afrikanen om hun pols gespen en die later touwtjes blijken waarvoor vijf euro toch wat fors betaald is. Milaan, de stad van Silvio Berlusconi, een van de grootste getiktelingen van de naoorlogse westerse politiek. Dan kun je nog honderd keer bij Inter spelen, je woont en werkt toch in de stad van een dwangmatig fraudulerende paljas die zijn soireetjes Bunga Bunga noemt.

Ik was ooit in Milaan in een kerk die er normaal uitzag. Toen ik echter de kapel binnenliep, bevond ik me in een ruimte die van onder tot boven was gevuld met tienduizenden beenderen van gestorven parochianen. De schedels grijnsden me vanachter glas toe, als in een morbide aquarium.
Dat is Milaan, een morbide aquarium waarin de rich and famous schaamteloos rondzwemt en grimassen trekt naar de voorbijzwoegende gezinnen uit Bovenkarspel en Didam.
Milaan, je kunt er maar beter gisteren dan vandaag vertrekken.
Bah, Milaan.

Geen geld
Sommige mensen zeggen dat Wesley Sneijder niet naar Istanbul vertrekt omdat het een pleisterplaats voor cultuursnuivers is. Niet omdat Milaan zo onaangenaam is, niet vanwege de rijke Turkse voetbalcultuur, niet vanwege de goeie keuken, de mooie stadions. Niet vanwege het fanatisme van de supporters en ook niet om klaarheid te verschaffen in de Armeense kwestie.

Die mensen kijken uitsluitend documentaires, omdat ze hun tijd niet willen verspillen aan verzonnen verhaaltjes. Ze eten vlees om de vegetariërs in hun omgeving nerveus te maken en geloven in niets: niet in God, niet in ‘iets’ en ook niet in atheïsme.
Het enige wat die mensen werkelijk geloven is dat de wereld cynisch en verrot is en dat Wesley Sneijder bij Galatasaray gaat voetballen omdat hij er meer kan verdienen dan waar ook ter wereld.

Ik geloof dat niet. Ik geloof niet dat je met een banksaldo dat op de achterkant van je afschrift doorloopt omdat het er anders eenvoudig niet op past, ooit nog maar een beslissing zou nemen die ergens in de verte een klein beetje gebaseerd is op financiële gronden. Ik geloof niet dat je 3,5 jaar in Istanbul gaat wonen en voetballen, enkel en alleen omdat er muntgeld uit de gouden kranen van je penthouse komt.

Yolanthe, belezen kunsthistorica
Misschien is het de zon, die in Istanbul ijveriger is dan in pak-m-beet, Liverpool.
Misschien lonkt de mogelijkheid om eindelijk met sterren als Johan Elmander en Emmanuel Eboue in een team te spelen.
Misschien is het Yolanthe, die belezen kunsthistorica in het lichaam van een Yolanthe. Misschien is het de Bosporus, de Aya Sophia of misschien is het wel de kans om weer eens ergens te voetballen waar een trainer je NIET voortdurend vernedert omdat het voor de begroting van de club beter is als je vandaag nog je biezen pakt.
Misschien, maar ik denk toch dat het die Milanese kerk is, waar Wesley op een ochtend binnenwandelde en dacht: hier moet ik weg. Zo snel mogelijk. Dan maar naar Istanbul.

Dat, en die paar miljoen netto.