De abdicatie van Beatrix. Slecht nieuws voor Koninginnedaghaters
Dan denk je dat we goed op weg waren. Dat er eindelijk stappen gezet werden. Dat het misschien nog wel weer leuk ging worden. Koninginnedag in Amsterdam. De grootste terreurdag van het jaar.
Het enige medicijn tegen Koninginnedag was ervoor te zorgen dat je ziek was. Door een paar dagen ervoor bedorven voedsel te eten, op de kinderen van je zus te passen die net de bof te pakken hadden, je twee weken te kleden alsof het juli was. Zodat je op de dag zelf niet liever dood wilde in plaats in een oranje overall in de opgejaagde menigte te verdrinken, maar gewoon bijna dood wás. In bed, met de gordijnen dicht en een lege telefoon. Zo zag voor de haters een gemiddelde Koninginnedag er uit.
Zeker van een ziekte
Dat moesten we niet willen met zijn allen. Bovendien: de stad barstte gewoon uit haar voegen. De grote feesten werden buiten de ring verplaatst. Het klonk te mooi om waar te zijn. Dat de massa zich zo gemakkelijk liet sturen. De verstandigen onder ons namen het zekere voor het onzekere. Lieten zich door de straatkrantverkoper nog een keer in hun gezicht hoesten.
Ouderwets gezellig
Ook de laatste Koninginnedag bleven bij de haters de gordijnen dicht. Het was een beetje zonde van het mooie weer. Maar dat werd voor lief genomen. Toen stroomden de berichten binnen. Ze konden naar buiten komen. De stad was ouderwets gezellig. Koninginnedag zoals het bedoeld was, dat soort teksten. De haters probeerden op te staan. Maar het lukte niet. Koninginnedag zou aan hen voorbij gaan.
Van der Laan sprak van een overwegend succes. Voor herhaling vatbaar. ‘Koninginnedag was weer van de Amsterdammers.’ Dat bood perspectief.
Abdicatie. Tranen.
Gisteren stond in alle huizen ouderwets de televisie aan. We zagen de sfeerbeelden van de NOS. De tranen van de koningin, van Maxima, van Willem-Alexander die de elfstedentocht uitrijdt, van de lachende te dikke drieling van het kroonprinselijk paar. De prinsgezinde sympathieën spelen op. Je denkt aan de tijd dat je als kind fotoboeken van het koningshuis verzamelde en middagen zoet was met plaatjes van de Oranjes en hun labradors in de sneeuw. Toen je op de koningin proostte in je studententijd. Je vindt het Wilhelmus een mooi volkslied. Altijd al gevonden.
Reden voor een feestje
Dat gevoel wordt gedeeld. De abdicatie, een woord dat blijkbaar bestaat, heerst op alle media. Het land staat weer op zijn kop. Langzaam dringt dat tot de haters door. De behoeftes aan een bescheiden feestje zijn vergeten. Bestaan niet meer. Deze Koninginnedag zal het losgaan in de hoofdstad. Als nooit tevoren.
