O, Ramsey, zoete onbereikbaarheid

als kind al bezat ik een zwak voor glinsterkwallen, glibberslangen: nat en zacht

maar hard als vlaggenstokken stonden ze rechtop in mijn bed, in de nacht

op mijn kamer met een uitkijk naar mijn binnen – en ik wilde: mij laten beminnen

eerst in gedachten, later werkelijk door de man

die het liefst full colour over mij heen kwam

 

deze poëet die ik nooit zou worden, al leek het haalbaar in die dagen

ik was jong, had nog de illusie zijn talent te kraken:

’s avonds stond ik op mijn balkon

zijn strofes te dreunen, overdag op de dam

kwam dat er niet van.

Daar was het kermis en ik in de schiettent te vinden.

 

nu pas, vannacht, net nu ik groot en bevrijd van illusies was,

nu stond hij daar, die vlaggenstok aan het hoofd van mijn vragende lichaam

links van mij klonken zijn bedwelmende zinnen

rechts begon hij rustig te strelen, de vent

hij daalde over mij neer, met al het speeksel dat hij bezat,

languit stamelend.

 

hij neuriede, nee hij hijgde, de dichter, iets met: slagregen en: fluisterdauw

hij noemde de doden en sprak van wintervuisten en hij kuste de vrouw

die hij in me zag

het was maar een droom zo merkte ik later, tegen de kater

van de realiteit hem nooit te zijn,

en nooit te worden

het werd stil rondom mij.

 

ik sliep weer in en hij toonde me hoe hij wilde dat ik zoog,

hij zei: wat mensen doen, maar ik faalde, het ging niet

als mist trok hij op uit mijn kamer, als een ongrijpbaar lint

hij rukte zich los, weg was de hitte

daarna lag ik wakker, stuurloos als een vergeten kind

 

u was mooi, dichter des vaderlands, het verdriet bij

uw afscheid zal vloeien

u was mijn ongrijpbare baan, mijn eigen zinloze bestaan

 

o zoete onbereikbaarheid,

rust in vrede, rust nu zacht

maar weet dat er in mijn slaapkamer

altijd dat kleine meisje op u wacht.