Spring naar de content

Het geheim van Nico Dijkshoorn

Begonnen als weinig fijnzinnig veelschrijver op internet groeide hij binnen de kortste keren uit tot tv-dichter en DWDD-coryfee, stercolumnist (de Vokskrant, Voetbal International) en zelfs kunstbeschouwer. Hoe flikt Nico Dijkshoorn ‘m dat? Een paar citaten uit het (lange) verslag van de moeizame zoektocht naar het fenomeen Dijkshoorn door Caspar Janssen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Boudewijn Geels

Nee, Nico Dijkshoorn doet mooi niet mee aan dit project. Want ergens ging het mis tussen Het Fenomeen en ‘rukblad’ HP/De Tijd. Het was mis gegaan, zo leek het, toen HP/De Tijd eind 2009 een nepcolumn van Nico Dijkshoorn plaatste, van iemand die dacht: dat kunstje van Dijkshoorn, dat kan ik ook. In de geest van Dijkshoorn, die kunst kijkt en dan suggereert wat veel mensen denken: dat kan mijn kleinkind van drie ook. Flauwe grap, trouwens, die nepcolumn.

Op mijn zalvende verzoek tot medewerking aan dit profiel komt per kerende mail het volgende bericht:

“Ik heb me voorgenomen om nooit meer op welke manier dan ook mee te werken aan een blad dat een smerige column onder mijn naam publiceerde en dat later op geen enkele manier heeft ontkend. Ook jullie vaste medewerker, die tijdens een boekpresentatie meerdere gasten ernstig heeft beledigd, zich vol zoop en daarna een smerig stuk over vadermoord schreef, doet de zaak geen goed. Snap niet hoe iemand met enig verstand in zijn hoofd voor zo een blad zou willen schrijven. Ik wens je veel succes. Nico Dijkshoorn”

Ik bel Frans Thomése. Hij zegt: “Dijkshoorns kracht is dat hij amateur is gebleven. Hij wekt de indruk dat iedereen zou kunnen wat hij doet. Daar houden mensen van. Het geeft ze het idee dat hij een van hen is. Iedereen wil Nico Dijkshoorn zijn.”

“In ieder geval zie je diens houding terug bij meer mannen op leeftijd. “De man doet er langzamerhand steeds minder toe. Zelfs zijn zaad wordt jaar na jaar minder waard. Dus zoeken mannen hun toevlucht tot infantiel gedrag. Oudere kerels die zich druk maken over voetbal of wielrennen. Dat zie je ook terug in de literatuur. De intellectuele positie wordt niet meer zo aantrekkelijk gevonden. Geert Mak komt er nog net mee weg, door de dorpsonderwijzer uit te hangen. Maar verder moeten ze ons leven niet komen vergallen, die intellectuelen met hun moeilijke boeken. Dus zie je dat oudere mannen opeens gymschoenen gaan dragen onder hun pak, of ze doen gebloemde hemden aan, zoals Frénk van der Linden.”

Maar als ik het boek Dijkshoorn kijkt kunst lees denk ik ook aan het ongemak waarmee veel mensen door een museum lopen, het idee dat ze tekortschieten omdat ze niet direct weten in welk kunsthistorisch kader ze Van Goghs Stilleven met aardappels moeten plaatsen. Het verhaal van Dijkshoorn is ook hier weer: waarom bang zijn voor wat je zelf denkt als je voor zo’n schilderij staat? In het geval van Dijkshoorn:

RECEPT VOOR SPAANSE AARDAPPEL

koop een aardappel

bak hem

denk aan

spanje

Om het op zijn Dijkshoorns te zeggen: dit is leuk, voor wie dit soort dingen leuk vindt.

Lees het hele artikel in HP/De Tijd nummer 2, nu in de winkel

Onderwerpen