Spring naar de content

The Bad Thing van Stefan Groothuis

Soms helpt het hoofd niet mee. Houdt het zomaar opeens op met helder denken. De sombere gedachten dwarrelen als zwarte sneeuwvlokken neer en bedekken langzaam al het andere, tot er niets anders meer over is dan diepe, diepe somberheid.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Het hoofd van Stefan Groothuis was zo’n hoofd. Hield zomaar opeens op met helder zijn. Het begon er te sneeuwen. Te misten, noemt hij het zelf. Mist als erwtensoep zo dik, al het andere vervormend tot een donkergrijze pap.
Depressie is een vreemd ding. Het besluipt je en overmeestert je als je er het minst op verdacht bent. Alles gaat goed, de wereld is een kermis en jij mag zo vaak je wil in de carrousel. En dan opeens: BAM. Als een koe die uit de lucht gevallen komt, precies op je kop.

The Bad Thing
Het kan jaren duren voor je de zon weer in het water ziet schijnen. Sommige mensen sterven aan een depressie. Anderen worden daar weer boos van: sterven aan een dodelijke ziekte wordt als de normale loop der dingen beschouwd, sterven aan een depressie noemt men wel suïcide. Zelfmoord: voor sommigen het ultieme bewijs van karakterzwakte. Zij die dat zeggen, weten niet hoe zwarte sneeuw eruit ziet. Zij zouden er goed aan doen deemoedig te zwijgen en hun zegeningen te tellen.

Stefan Groothuis was in 2011 zo ernstig ziek dat hij overwoog de dood als een vriend te omarmen. Op het eerste gezicht ging alles crescendo – vrouw, zwangerschap, nieuw huis, een van de beste schaatsers ter wereld. Hadden wij geweten dat er in die man een ernstige ziekte begon te woekeren, wij waren niet teleurgesteld geweest in zijn derde plaats bij het WK. Wij hadden hem toegejuicht, aangemoedigd, opgebeurd. Tenminste, dat hadden we moeten doen. Als we het maar geweten hadden.

De NOS toonde donderdag een reportage over Groothuis. Een gezicht vol harde trekken en fronsrimpels, een stem die van somberte naar realiteitszin kuiert. Beelden van de vorige jaren. Een onhandige trap tegen een muur, handen die ogen verder een gezicht in lijken te willen drukken.
De hel in je hoofd, zegt Groothuis. Wat is dat, de hel in je hoofd? Welke metafoor is in staat iets wat voelt als het Allerergste te vatten?

David Foster Wallace noemde depressie The Bad Thing. Een betere beschrijving is er niet. Stefan Groothuis is er weer, zijn bad thing is overwonnen. De zwarte sneeuw is wit geworden. Er is weer een scherfje van het taboe van depressie en geestesziekte afgeslagen. Dankjewel, Stefan Groothuis.