De problemen van Jeremain Lens, de vette grijns van Patrick Lodewijks, maar toch vooral de rug van Orlando Engelaar

Het is een mooie rug, de rug van Orlando Engelaar. Een forse, brede rug die zich laat lezen als een roman. Het helpt dat er ook daadwerkelijk een roman op staat afgedrukt. Orlando Engelaar, het wandelend e-book van een luttele pagina.
In de tijd dat iedereen Orlando Engelaar al een overbetaalde slome duikelaar vond, vond ik hem nog een van de beste spelers van Nederland. Hij werd aangeschaft door Schalke 04, op dezelfde manier waarop ik een tijdje geleden een duur product van de firma Apple kocht: met een zekere schroom vanwege de decadent aanvoelende uitgave, maar in de overtuiging dat het leven er een stuk fraaier op zou worden.
In Gelsenkirchen speelde Engelaar vervolgens als een MacBook waar het beeldscherm er al na een week mee ophoudt, gevolgd door het toetsenbord, de muis en de oplader.
Eenmaal in Eindhoven bleken de gebreken van Engelaar niet zomaar te repareren, er was sprake van een ernstige productiefout. Een nieuwe kopen zou ongetwijfeld eenvoudiger en goedkoper blijken.
Aldus geschiedde.
En zo belandde Orlando Engelaar in de onderste la, naast de andere afgedankte schootcomputers.
Ik was Orlando Engelaar alweer bijna vergeten toen hij gister opeens rugbreed op mijn televisie verscheen, als een stuk overbodig elektronicum  dat bij een verhuizing plotseling weer tevoorschijn komt. Hij bevond zich – vermoedelijk onbedoeld – in het midden van een mini-veldslag waarbij Jeremain Lens de Gavrilo Princip van dienst was. Orlando, een leesbaar baken in een onaardig gewoel.

Het parkoers van de actualiteit
Met het nogal ordinaire straatgeknok van PSV en Feyenoord gebeurde trouwens iets wat tegenwoordig met ieder opvallend nieuwsfeit lijkt te gebeuren, een soort verplicht parkoers dat moet worden afgelopen.
Eerst wil iedereen het zien. Men facebookt, twittert en mailt het fragment rond naar vriend en vijand. Dit moet je zien! Zonder dat duidelijk is waarom nu precies. Dat de meeste voetballers een uitgesproken voorkeur voor primair reageren hebben, hoef ik niet eindeloos ingepeperd te krijgen.
Als iedereen het gezien heeft, is het tijd voor opinie. Eerst de meest voor de hand liggende (‘Schande! Ze moeten van elkaar afblijven! Laat ze zich beheersen voor dat geld!’), later de tegendraadse en de relativerende, die hand in hand terrein winnen (‘Wat gebeurt er nu helemaal? Dit gebeurde vroeger iedere week. Als er camera’s waren geweest toen ik nog voetbalde…’).
Vervolgens – de voorlaatste stuiptrekking van ieder media-akkefietje anno 2013 – is er de verontwaardiging over de overtrokken aandacht voor iets onbenulligs (‘In het Journaal! Waar slaat dat op?! Is er geen nieuws of zo?’).
De laatavondprogramma’s en de ochtendkranten schetsen die drie hordes vaak in een pennenstreek: ‘Lens wil vechten. Uiteindelijk vecht iedereen. Het was een hype. Wat zegt dat? Wat vinden jullie?’
En dan, als de gemoederen bedaard zijn, de bloedlippen gestelpt en het wangedrag afdoende goedgepraat, is het tijd voor een afsluitende meta-analyse. Wat zegt het over het voetbal/de sport/Nederland/de samenleving/dit jaar/de wereld/de toekomst dat een filmpje van vechtende voetballers het nieuws van de dag is? Die analyse laat ik vanzelfsprekend over aan de analytici die dolgraag de huidige tijd op de sofa van hun eenmanspraktijkje leggen.
Volgens mij zit het zo. Ongeveer dan:
1. Er wordt zo vaak gevochten, overal, maar zelden krijg je het zo spannend en tegelijk zo weinig bedreigend in beeld gebracht.
2. Het Journaal brengt soms faits divers als nieuws, en dat doet het al jaren. Net als kranten trouwens.
3. De vette grijns van Patrick Lodewijks en Eric Gudde aan het eind van het fragment is vast niet verboden naar de letter van de wet, maar daarom niet minder naar.
4. Als er oeverloos gediscussieerd kan worden, zal de Nederlander de kans nooit laten schieten en
5. Uiteindelijk komt alles neer op de rug van Orlando Engelaar.