Spring naar de content

In de huid van Silvio Berlusconi

De stagiaire bracht me op het idee om weer mee te doen. Ik vond het een steengoed plan. We hebben afgesproken dat zij niemand vertelt dat het haar idee is, en om die afspraak te bezegelen heb ik haar een ketting gegeven. En er zijn natuurlijk doorgroeimogelijkheden voor haar indien ik weer premier word. Wat ik nu met haar doe als ik voorzitter van de Senaat word, weet ik nog niet. Een uitnodiging voor mijn overwinningsfeestje misschien.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Carlijn Vis

De kranten koppen dat ik aan een wederopstanding ben begonnen. Klopt. Waar blijft trouwens mijn tweede Doppio? Tien minuten geleden al besteld – blijven lachen, Silvio, blijven lachen. Ik ben blij dat ik drie weken geleden nog even langs de witwasser voor mijn tanden ben gegaan. Ik laat mijn killer smile zoveel mogelijk zien, want die is symbool voor mijn wederopstanding.

Die verkiezingsuitslagen, verdeeldheid, Italië onbestuurbaar: onzin. Bersani moet het gewoon met mij eens worden over hoe we met geld omgaan hier. Het is goed dat Mario in elk geval weg is, zijn bezuinigingen hebben alleen maar tot werkeloosheid geleid. Zo zie je maar, ik heb het altijd gezegd, bezuinigen is geen oplossing voor Italië. Italianen moeten geld kunnen uitgeven, naar de kapper gaan, espresso’s drinken buiten de deur en sieraden en jurkjes van Roberto Cavalli kopen voor hun vrouwen.

Maar voordat ik het met iemand op een akkoordje gooi, wil ik dat de Rekenkamer de stemmen hertelt, want dat kan dagen duren en dat is precies wat ik nodig heb om mezelf zoveel mogelijk in de schijnwerpers te zetten en de bevolking het idee te geven dat ik heb gewonnen. Dat ik echt terug ben. Dus komende hertellingsdagen bestorm ik vol trots de media met dit bericht: 116 zetels in de Senaat. BUNGA! Veni, vidi, vici. Ik ben de keizer van Italië.

Schrijfster Carlijn Vis kruipt wekelijks ‘in de huid van’ iemand die in het nieuws is.

Onderwerpen