Sollicitatiebrief hoofdredacteurschap Voetbal International
Geachte sollicitatiecommissie,
Langs deze weinig effectieve weg solliciteer ik graag naar de functie van hoofdredacteur van Voetbal International, die vanaf komende zomer vacant is omdat de huidige hoofdredacteur maandag 25 februari jl. zijn vertrek heeft aangekondigd.
Voor u verder leest: ik ben mij ervan bewust dat dhr. Derksen reeds twee vervangers heeft aangesteld, doch ik ben de mening toegedaan dat wie niet waagt niet wint en dat een frisse wind te allen tijde geprefereerd dient te worden boven de klamme bries die nu door Gouda waait.
En van die vervangers ben ik niet zo ontzettend onder de indruk, hoor.
Waarom nu acht ik mijzelf de juiste (wat heet: juiste? Ideale!) kandidaat voor de vacature-die-geen-vacature-is? Laat mij hieronder enkele van mijn belangrijkste kwaliteiten opsommen.
Mijn pre’s
Ik ben op iedere redactie een heel bruikbare hoofdredacteur, die zich niet aanstelt als een of andere dorpsidioot of denkt dat hij met twee goede stukjes meteen Mr. Bigstar is. Daar heb ik zo’n vreselijke hekel aan. Sowieso, aan ijdeltuiten heb ik een broertje dood, die kan ik onmogelijk serieus nemen. Ik ga niet zeggen dat ik veel ervaring heb, dat zou not done zijn. Integendeel: ik ben een blaag, en vermoedelijk een heel modale hoofdredacteur bovendien, maar wel een personality, een people manager en een demagoog ineen, echt waar, daar krijgt een paard de hik van.
En nu denkt u misschien: maar die jongen heeft toch een baan? Die kan zijn stukjes toch al ergens kwijt? Maar dan zeg ik: ik ben geen oud wijf. Clubliefde bestaat niet meer in de moderne journalistiek en ik moet tenslotte ook denken aan de alimentatie voor mijn toekomstige ex-vrouwen. Als ik ergens anders het driedubbele kan verdienen, zit ik vandaag nog in het vliegtuig naar een zandbak of een olieparadijs, ik ben net Dickie Adovcaat. Noem me een notoire baantjesjager, maar een gemankeerde redacteur als ik moet ook aan de centjes denken. Wie dat niet doet, is een domoor en een hansworst bovendien. Zo iemand kan ik niet serieus nemen.
Ik zal geen open deuren intrappen, daar heb ik een hekel aan, maar ik heb ook geen zin om hypocriet te zijn, dat vind ik minachting van de lezer. Als ik betaald word om mijn mening te geven, dan zou het wel heel kinderachtig zijn als ik dat niet zou doen. Wat anderen daarvan vinden, daar heb ik schijt aan, ik zit tenslotte alweer bijna twee jaar in het vak. Ik maak gewoon een blaadje, ik ben geen crimineel, ik ben gewoon een boerenlul uit de Betuwe. Mensen die daar boos om worden, zijn notoire domoren die ik onmogelijk serieus kan nemen.
Of ik zelf gevoetbald heb? Reken maar, ik kon er helaas niet veel van. Maar zou ik daarom geen mening mogen hebben, omdat ik niet op hetzelfde niveau gevoetbald heb? Moet je in de politiek gezeten hebben om parlementair verslaggever te kunnen zijn? Ik denk dat je een personality moet zijn en vooral niet hypocriet.
Dat is mijn mening, en dat zou ik ook schrijven als u hier voor me stond, anders zou het minachting van de sollicitatiecommissie zijn, die mij dan trouwens nooit meer serieus zou nemen.
Zo, dat was het wel, volgens mij. Ik ga alvast een paar kogelvrije ruiten bestellen en een CD van Mickey Newbury opzetten. Veel beter dan al die troep waar de rest van de mensen in dit smakeloze land naar luistert.
Wanneer kan ik beginnen? Ik zeg: DOEN.
In afwachting van uw afwijzing verblijf ik, met groet,
W. Genee.
