Kanye West? Volgende keer gewoon weer Dio en Sef
Donderdagavond 28 februari. Amsterdam Bijlmer Arena. De wodka brandt nog een beetje in mijn keel. Het hijsje dat ik van een joint nam teistert mijn gedachten. Wat heb ik zojuist gezien?
Afrojack was er. Toen ik een foto van hem wilde maken deed hij zijn capuchon op. Verderop in de zaal zag ik Dio en Sef, gewoon tussen de mensen. Ik meende Viktor Fischer te herkennen. Die zit bij Ajax. Maar dat heb ik wel vaker als ik geestverruimende middelen neem. Ik zie iedereen overal. Van de andere kant: de Arena staat hier ook. En Ajax beleeft niet zijn beste weken. Misschien had hij even een verzetje nodig. Zijn vriend Gregory van der Wiel uit Parijs kon een plek op de gastenlijst regelen. Dus waarom niet?
Waarom niet?
Waarom niet? Dat dachten vriendin F en ik ook. We gaan gewoon. In tijden dat het wat minder met ons ging, vonden we veel steun bij Kanye. En bij Dio en Sef trouwens. We gingen. Hij opende met ‘Cold as ice.’ Dat is geen nummer van hemzelf. Maar dat hoeft ook niet. Al mijn favoriete tracks kwamen voorbij. Ik ben al fan sinds de middelbare school. All falls down, Jesus walks, homecoming, flashing lights. En all of the lights, runway. Het nieuwere materiaal. Af en toe deed hij een diamanten masker op. Van de ketting die hij om had zou een ekster een attaque krijgen. De beelden op de schermen achter en boven hem vertoonden ijsschotsen, of krijsende vogels. Klinisch en minimalistisch was de show. Of ijskoud, zoals hij het zelf zong.
Op een gegeven moment begon hij te schelden op de Heinekenverlichting. Heinekenverlichting is funest voor de sfeer. Dat klopt. De laatste keer dat ik geheel per ongeluk in de HMH belandde, op een feestje dat naar de stijlvolle naam ‘wappie new year’ luisterde, ergerde ik me er ook aan. Je gaat je er een doorsnee festivalbezoeker van voelen. En dat wil je niet. Kanye wil dat ook niet. Maar in de USA had hij al eerder Heinekenshows gegeven. Kijk maar op Youtube. En Heineken is in de USA best dik.
Dik
“Ik vond het toch wel dik,” hoorde ik een medereiziger zeggen. We zaten inmiddels in de sprinter terug naar Centraal. Hij bekeek zijn video’s terug. “Het was niet zoals toen met Watch the Throne. Toen waren de visuals sowieso doper. Ik zei tegen mijn homes: ‘wie gaat er mee?’, maar niemand had die cash weet je. Maar Kanye is me man. Ik moest die show attenden.”
Zijn vriend zei niet veel terug. Stoned waarschijnlijk. Om dan toch te zeggen:
“Het leek wel alsof hij tired was man. Ik ben ook helemaal done met vandaag.”
“Keep up the positiveness,” antwoordde zijn vriend.
Toegift
Ik weet het weer. Ik heb Kanye West vanavond gezien. ‘There is no me without you’, zong hij om zijn publiek te bedanken, maar een toegift was er niet bij. De toegift vond ik in de ogen van Dio en Sef, bij de garderobe.
“Dio en Sef zijn me mannen,”, zei ik tegen vriendin F toen we uitstapten op Centraal. De volgende keer gaan wij die shows attenden.’
