Spring naar de content

Financiële crisis? Het wordt al 40 jaar nooit meer zoals het was!

Er zijn volwassen Nederlanders die niet beter weten dat dan dit land in permanente staat van crisis verkeert.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Geert Poorthuis

Veertig jaar geleden is het dit jaar dat premier Joop den Uyl ons somber toesprak via de beeldbuis om mede te delen dat de welvarende tijd zoals we die tot dusver hadden gekend nooit meer terug zou komen. Voor de jongere lezers: dat was omdat de Arabische landen ons geen olie meer wilden leveren. En Joop den Uyl was een premier van de PvdA.

Vliegen was voor de happy few
In 1973 keken we nog grotendeels zwart-wittelevisie, zat een telefoon aan een draad onder de grond en vonden we macaroni al behoorlijk exotisch. Vrouwen deden thuis het huishouden en vliegen naar verre vakantie-oorden buiten Europa, dat deed alleen de happy few met veel te veel geld. De arbeider kon zich net zijn eerste autootje veroorloven en van een beugel had nog niemand gehoord: je ging naar de ziekenfondstandarts. En we vonden in 1973 Demis Roussos een topartiest.

Zo bezien staan we er nu eigenlijk veel beter voor. Toch wordt het publieke en vooral politieke debat al veertig jaar beheerst door termen als bezuinigingen, crisis noodzakelijke hervormingen en ‘harde maatregelen’. Denken we terug aan Ruud Lubbers die in al zijn kabinetten in de naargeestige jaren ‘80 eigenlijk niets anders deed dan snijden, hakken en de jeugdwerkloosheid bestrijden. Want die was in die tijd (No Future) ook al behoorlijk hoog. Even daarvoor had het kabinetje Van Agt/Wiegel Nederland naar de rand van de afgrond gesleurd.

Onheil
Onder Wim Kok in de jaren ‘90 ging het even beter, maar in de daaropvolgende kabinetten Balkenende (een stuk of vijf) was het voortdurend hommeles, al weten de meeste mensen waarschijnlijk niet meer waarom. Oh ja, de bankencrisis, de kredietcrisis, het instorten van de beurs. We leefden wel gewoon door, maar met een permanent onheilsgevoel. En met de waarschuwing van overheidszijde dat het nu binnenkort echt eens afgelopen zou zijn met de welvaart.

En als we het nu zittende kabinet Rutte moeten geloven verkeren we opnieuw in zwaar weer. Met dank aan onze Italiaanse verkiezingsuitslag (andere meerderheden in Senaat en Kamer). Gebukt onder grote zorgen schuiven de politici over het Binnenhof, op zoek naar afspraken en miljarden. Sommige zijn nog zo jong dat ze zich Den Uyl helemaal niet kunnen herinneren. Geen wonder dat het land soms wat chagrijnig overkomt: veertig jaar crisis gaat niemand in de kouwe kleren zitten.