Waar is Kerlon (van de zeehondendribbel) gebleven?
17 april 2005. Het is heet in Maracaibo, de op een na grootste stad van Venezuela. Op het veld staan 22 Braziliaanse en Uruguayaanse pubers. Het is de halve finale van de Zuid-Amerikaanse kampioenschappen onder 17 jaar.
Eenieder houdt zijn ogen gericht op een en dezelfde jongen.
De jongen speelt op dat moment nog voor Cruzeiro, de club waar ooit Ronaldo groot werd. Maar niet lang meer, is de verwachting. Op de tribune in Maracaibo zitten scouts van alle grote Europese clubs om te controleren wat er waar is van de mythe die sinds enige tijd als een lentebries door de voetbalwereld waait: dat er een nieuw Braziliaans supertalent is opgestaan.
De zeehond
De jongen met de door de zon gebruinde huid is een briljante dribbelaar met een vernietigend schot. En dat is niet alles: hij heeft de truc van de eeuw in huis. Een unieke en onverdedigbare move die de grenzen van de spelregels aftast: de zeehondendribbel. De zeehondendribbel gaat als volgt: men neme een bal en een voorhoofd, legge de bal op het voorhoofd, als een kopje op de plank van een keukenkastje en men begint te rennen. Mooie verdediger die nu nog de bal kan spelen zonder een overtreding te begaan.
Kerlon beheerst de zeehondendribbel tot in de perfectie. Filmpjes gaan de wereld over, verdedigers komen radeloos samen op conferenties waarop de vraag hoe een dergelijke speler af te stoppen centraal staat en de scouts zetten nog een paar uitroeptekens in hun boekjes.
Knie aan gort
Uiteindelijk zal Kerlon na een langdurige flirt met Manchester United toch naar het nietige Chievo Verona verkassen. Het contract dat hij tekent is weliswaar in een ingewikkelde samenwerking ook deels een verbintenis bij Inter Milan.
Nooit zal Kerlon ook maar een minuut in het eerste team van Inter spelen.Wat er ook gebeurt: de zeehond blijft een belofte die teveel schuld heeft gemaakt.
Er volgen talloze blessures en nauwelijks wedstrijden. De zeehondendribbel is ingeruild voor wat onhandig gestrompel op krukken. Jose Mourinho verhuurt hem nog aan Ajax, dat hem onmiddellijk bij de reserves stalt, waar hij verpietert op koude bijveldjes en het nog maar eens aan zijn knie krijgt, waarna hij in rook op gaat, de herinnering aan een belofte achterlatend.
Zijn knie is aan gort, zijn dromen aan diggelen.
Een dag voor zijn 23ste verjaardag keert Kerlon terug naar huis, naar Parana. Hij zal er slechts drie wedstrijden spelen. Daarna volgen nog uiterst korte en weinig succesvolle periodes bij Nacional en het Japanse Fujieda.
In de loop van 2012 besluit Kerlon dat hij genoeg teleurstellingen heeft doorstaan, stopt met voetballen en verdwijnt definitief van de radar. Aan deze zeehond valt zelfs voor Lenie ’t Hart niets meer te verhapstukken.
Misschien dat Kerlon thuis af en toe nog eens met begerige ogen naar zijn fruitschaal staart, oplet of er niet iemand met een cameraatje in de buurt is en dan – heel stiekem – een sinaasappel op zijn hoofd legt en er mee door de keuken rent.
