DNB en CPB vullen kennelijke leegte in Mark Rutte’s hoofd
Ergens in mijn boekenkast moet zich een inmiddels vergeeld boekje bevinden met de titel In search of Reagan’s brains. Het kwam ooit in ons huishouden via Amerikaanse vrienden, het was daar een bestseller.
Ronald Reagan was gekozen als president van de Verenigde Staten en velen vroeger zich of of ze het bijvoeglijk naamwoord ‘voormalig’ in de omschrijving ‘voormalig Hollywood-acteur’ wel serieus moesten nemen. Er waren sterke geruchten dat hij in een allesomvattend plot was ingezet als sprekende pop voor nogal rechts-reactionaire kringen die in werkelijkheid aan de touwtjes zouden trekken.
De veronderstelling was het dat Reagan-zelf niet in staat was tot enige serieus te nemen gedachte, laat staan dat hij beleid zou kunnen maken. Daar hebben we ons overigens allemaal in vergist, Reagan bleek als acteur inderdaad de gave van het woord te hebben en bedacht metaforen als The empire of the evil, voor het toen nog achter een IJzeren Gordijn liggend Oostblok. Hij was aansprekend en kon verbindingen leggen tussen rechts en links en hij deinsde er niet voor terug om de belastingen te verhogen. Voor een republikein was dat terra incognita als het al niet spelen met vuur was. Ronald Reagan wordt, terugkijkend, vooral als een goede president gezien.
Kijkend naar Mark Rutte moet ik vaak aan dat boekje denken. En aan Ronald Reagan. Ooit vond ik Rutte een veelbelovende jonge politicus, ik kende hem pas toen hij staatssecretaris was. Ik herinner me stevige en onconventionele standpunten. Gedurfd.
Daar lijkt inmiddels niets meer van over, hij heeft gewoon de regie verloren. Is hij aan het woord dan hoor je steeds terugkerende gemeenplaatsen. Van Reagan weten we het niet zeker maar Rutte zijn ze zeker ingefluisterd, er is niks van hem zelf bij en dat straalt hij uit. Als je zoveel ruimte onbespeeld laat kun je er donder op zeggen dat brutale apen het overnemen. En dus konden we vorige week Klaas Knot (DNB) en Coen Teulings (CPB) in de pers standpunten horen innemen die haaks op elkaar stonden. En waar ze bovendien niet voor aangenomen zijn. Het wordt tijd dat Rutte zijn hoofd gaat vullen met eigen gedachten over het leiderschap waarop we inmiddels veel te lang wachten. Want over elkaar struikelende economen die de topmannen van respectievelijk een Zelfstandig Bestuurs Orgaan (DNB) en een ‘volledig onafhankelijk’ CPB zijn, moeten vooral in hun hok blijven. En zich daar afvragen hoe het komt dat juist hun instellingen niet wakker waren toen ze het moesten zijn.
