Yunus en zijn lesbische pleegouders: wat als atheïst in Staphorst werd ondergebracht?
De kwestie-Yunus polariseert snel. Benieuwd of de opwinding nog verder oplaait als de Turkse premier Erdogan hier donderdag op bezoek komt.
Terwijl Nederlandse bewindslieden en commentatoren het opnemen voor Yunus’ lesbische pleegmoeders en tegen de Turkse bemoeienis met de kwestie, wordt in Turkije flink stemming gemaakt tegen de praktijk van de kinderbescherming in het verderfelijke Nederland.
In eerste instantie lijkt het niet moeilijk partij te kiezen. De boze biologische moeder die het vuurtje aanstak, heeft niet veel recht van spreken. Je moet als opvoeder wel heel ernstig falen, voordat je kind uit huis wordt geplaatst; dan geeft het geen pas een oordeel te hebben over pleegouders die zich liefdevol over jouw kind ontfermen. Dat die pleegmoeders zelfs worden bedreigd door Turkse sympathisanten van de moeder, is volkomen onaanvaardbaar.
Liberaal land
Mensen van allochtone komaf die hebben gekozen voor Nederland, hebben daarmee impliciet gekozen voor een leven in een tolerant, liberaal land dat ruimte biedt aan mensen met uiteenlopende opvattingen, van orthodox tot vrijzinnig. In die open samenleving moeten zij ook accepteren dat hun kinderen beïnvloed worden door andere opvattingen dan de hunne. Bijvoorbeeld als die kinderen door ingrijpen van de jeugdzorg uit huis worden geplaatst en verder worden opgevoed door Nederlandse pleegouders.
Ongelukkig
Maar in het geval van het Turkse jongetje Yunus is er wel sprake van een ongelukkige uithuisplaatsing. In cultureel opzicht is er moeilijk een grotere kloof te vinden dan tussen een milieu van autochtone lesbiennes en dat van islamitische allochtonen. Waarom een jochie met een problematische achtergrond plaatsen in een milieu dat hem totaal vreemd is? Maakt dat de kans niet groot dat hij vervreemdt van zijn roots en tussen wal en schip raakt?
In de regel probeert Jeugdzorg allereerst het eigen netwerk in te schakelen en een bedreigd kind onder te brengen bij familieleden of vrienden. Dat geeft al aan dat een plaatsing aan de overkant van het culturele spectrum bepaald niet de voorkeur verdient. Maar soms, bijvoorbeeld in een acute situatie, is er niet de luxe van een keus. Misschien speelde dat mee toen Yunus negen jaar geleden bij zijn pleegmoeders terechtkwam.
Staphorst
Niettemin, stel je eens een progressieve ouder voor – VPRO, atheïst, D66, kind op de Vrije School – die als opvoeder faalt en zijn zoontje ziet ondergebracht in Staphorst, waar ze er een fijn gereformeerd jongetje van maken? Ook al heeft hij als pedagoog weinig recht van spreken, mag die ouder dan toch denken: kon dat niet anders?
